Sekrety sawanny - Delia Mark James Owens; Owens

W latach dziewięćdziesiątych jednym z poważniejszych problemów Afryki było kłusownictwo. W ten zbrodniczy proceder często zaangażowane były najważniejsze osoby danego państwa, przez co nie było możliwości jego przystopowania. Dwoje światowej sławy podróżników Mark oraz Delia Owens w swojej książce "Sekrety Sawanny" opisując podjętą walkę o obronę zagrożonych gatunków. Skupiającej się przede wszystkim na słoniach, gdyż kość tych zwierząt to jeden z najcenniejszych surowców na kontynencie afrykańskim. Poprzez walkę z wykluczeniem i wszechobecnym bezrobociem dążą do poprawy warunków społecznych lokalnej ludności, zmniejszając tym samym liczbę "nielegalnych" kłusowników. Sama historia, chociaż porusza ważne tematy, napisana jest w sposób bardzo chaotyczny, z masą retrospekcji z dzieciństwa podróżników. Chociaż podobają mi się inne książki tych autorów ta jednak nie przypadła mi do gustu. Pomimo swoich niewielkich rozmiarów nie potrafiłem przez nią płynnie przebrnąć.

Sześć miesięcy temu miałam niebywałą przyjemność czytać „Oko słonia” Delii i Marka Owensów. Tym razem padło kontynuację tegoż, czyli na „Sekrety Sawanny”, gdzie również będzie o moich ulubionych zwierzętach. „Ta barwnie opisana historia jest naprawdę wciągająca – czegoś takiego miłośnicy dzikich zwierząt nie zapomną. - „People”” Przenosimy się do Zambii, by w Parku Narodowym Luangwa Północna przeżyć razem z nieustraszonym małżeństwem Owens swoją własną przygodę. Po „Oku słonia” dostajemy kolejny, kompletny, często powodujący ciarki na plecach dziennik nie tyle z podróży, co z walki o każdy skrawek ziemi, o każde zwierzę… Aleksandra Fuller w przedmowie pisze, że gdy teraz widzi się i czuje każdym zmysłem i nerwem ten Park, to nie sposób się w nim nie zakochać. Ale wówczas, gdy to miejsce znaleźli Owensowie, to była ruina. Nie było tu prawie nic, a po tym prawie pustkowiu grasowali swobodnie kłusownicy. Pięknie pisze Fuller, że ratując park, Owensowie odnajdywali również siebie. Trzeba chyba jednak przytoczyć cytat, żeby się nie wydawało, że to wszystko było takie bardzo romantyczne i cudowne: „(…) codzienność lat spędzonych wśród chmar pchających się w oczy much i pyłu, malarii i samotności w imię miłości do ziemi, humanitaryzmu i nauki potrafią znieść tylko ci o lwim sercu (…) kłusownicy, skorumpowani politycy i urzędnicy robili wszystko by zaszkodzić im i ich pracy.” Książka stanowi pamiętnik, w którym wpisy przeplatają się – raz Delii, raz Marka. To dobrze, bo każde z nich ma trochę odmienne spojrzenie na sytuacje. Ta relacja była dla mnie czymś wyjątkowym. Kocham zwierzęta i je szanuję. Nie rozumiem bezmyślnego robienia im krzywdy. Walka z kłusownictwem, którą podjęli Owensowie, a która z początku wydawać by się mogła walką z wiatrakami, powinna być rozprzestrzeniona (na ich wzór) wszędzie, gdzie tylko się da. Nie jestem jakąś durną jednostką, ale ciągle nie potrafię pojąć do czego komu potrzebna jest skóra niedźwiedzia polarnego przed kominkiem; już nie poroże, tylko głowa z nim na ścianie, etc… Po co te dowody ludzkiej próżności i głupoty? Po co te ściany płaczu? A widzi się gdzieniegdzie takich „triumfatorów”, którzy szczycą się pokojem pełnym niewiniątek, które straciły życie tylko dlatego, że stanęły komuś bezmyślnemu na drodze. Może my też weźmy przykład z Owensów i zacznijmy od swojego podwórka? Nie musimy wyjeżdżać aż do Afryki – choć kusi. Kłusownictwo małe czy na wielką skalę istnieje wszędzie. Ale to wielkie szkodzi najbardziej, wiadomo. Pisałam już przy okazji recenzowania „Oka słonia”, że można by np. kość słoniową zastąpić (chyba) czymś innym, bardzo do niej podobnym, żeby te dostojne zwierzęta mogły żyć spokojnie. Tak mogłoby się robić i z innym „towarem”... A wracając do „Sekretów Sawanny”. To przejmująca książka, reportaż czy pamiętnik. Myślę, że określeń będzie wiele. Przejmująca, ale nie zostawiająca czytelnika w zawieszeniu – wiemy, że praca tej pary nader odważnych ludzi odniosła skutek. I to się liczy. Owensowie oprócz opowieści o swoich wysiłkach w ratowaniu zwierząt, ograniczaniu kłusownictwa oraz w pewnym stopniu zjednoczenia społeczności zambijskiej potrafili roztoczyć przed oczami czytelnika obraz tak piękny, że można by bez zastanowienia kupić bilet w jedną stronę i powiedzieć u celu: witaj Afryko! Te połacie pustyń, ale i cudnych wielo-zieloności, tak soczystych, jakich u nas się nie spotyka. Te dźwięki, zapach, wszystko… Wiem, że niebezpiecznie, że choroby, że mnóstwo owadów, że wszędobylski pył, ale jak się o tym czyta, to jednak przychodzi ochota. Jestem realistką. Mam mapy, książki, jakiś przewodnik i palec. Moje podróże wyglądają właśnie tak i też jest dobrze. Ale Wam życzę nie tylko tej literackiej. Jak będziecie na miejscu – pozdrówcie ode mnie Afrykę i… słonie.

Książka „Sekrety sawanny” to prawdziwa perełka! Piękne opisy afrykańskiego krajobrazu i wzruszające historie o słoniach sprawiają, że trudno się oderwać. Owensowie mają talent do ukazywania emocji i bliskości ze światem natury.

„Sekrety Sawanny” Dalia i Mark James Owensowie to książka, która została napisana z miłości do zwierząt! Małżeństwo, które poświęciło blisko dwadzieścia lat swojego życia dla ratowania słoni, bo to głównie o nich chodziło w kłusownictwie, które miało na celu zabijanie tych wyjątkowych zwierząt dla pozyskania kości słoniowej, czy również dla mięsa, co dla mnie było totalną nowością i zaskoczeniem. Wraz z autorami książki przenosimy się do Zambii, gdzie postanowili zrozumieć naturę tego miejsca, przyjrzeć się bliżej możliwościom tego miejsca oraz poznać ludzi i ich zwyczaje. Państwo Owensowie przez lata obserwowali zachowania zarówno ludzkie, jak i dziko żyjących zwierząt Sawanny. To właśnie wieloletnie obserwacje pozwoliły im na dostrzeżenie podobieństw pomiędzy zwierzętami a ludźmi, którzy jednak często zapominają, że zwierzęta to również żywe istoty. Niszczone jest również tym samym piękno dzikiej przyrody, które jeszcze mamy możliwość podziwiać w tamtych obszarach. Jednak jest to nadal miejsce, gdzie kłusownictwo jest niezwykle zaawansowane, a ludzie żyją w przeświadczeniu, że nie ma w tym nic złego. Dlatego też małżeństwo Owenów poświęciło wiele lat, rozmawiając, pokazując możliwości alternatywy przeżycia i zarabiania. Każdy z nas czuje, podobnie jest ze zwierzętami, które również zakładają swoje rodziny, a my jako ludzie nie mamy prawa im tego odbierać. Przyznam szczerze, że książka przede wszystkim zwróciła moją uwagę nazwiskiem autorki „Gdzie śpiewają raki”, która to książka skradła moje serce. Mimo iż ten tytuł jest zupełnie inny, gdyż jest to swego rodzaju opis doświadczeń, przeżyć i działań, które Owensowie wykonali, by minimalizować kłusownictwo i ratować zwierzęta, to jednak napisana została pięknie i niezwykle przekonująco. Myślę, że każdy, kto kocha zwierzęta, ale również podróżować odnajdzie w tym tytule piękno, o którym traktują autorzy! Ja jestem książką zachwycona i bardzo serdecznie polecam!