Moi mężczyźni - Nathalie K. Flower

"Zdałem sobie sprawę jak bardzo brakuje mi kobiety – takiej na co dzień, przy której zasnę, obudzę się, z którą czasem się pokłócę. Kogoś, kto spojrzy na mnie, czyje myśli odczytam. Kogoś, kto przyjdzie i wtuli się tak po prostu albo w kogo wtulę się ja." Piękna i poruszająca historia, pełna emocji, które zawładną zmysłami czytelnika sprawiając, że ciężko oderwać się od lektury. Autorka umiejętnie buduje fabułę, która jest jak równia pochyła, kiedy wydaje się, że wszystko zaczyna się układać, to nagle spada diagnoza, która wszystko zmienia. Cała historia napisana jest z perspektywy mężczyzny, autorka wspaniale obrazuje emocje i doświadczenia bohaterów, sprawiając, że historia jest naturalna i życiowa. Lekkie pióro autorki połączone z piękną i jednocześnie ciężką historią z trudnymi tematami, którą warto poznać. Gorąco polecam.

"Wypuściła z rezygnacją powietrze i spojrzała mi w oczy. – Nie jestem dobrą opcją na kogoś, z kim chcesz wejść w coś więcej – wyszeptała. – Mimo to jesteś tutaj – zauważyłem równie cicho. – Zostałaś dłużej. – Maks, jestem kobietą złamaną – powiedziała z żalem tak wielkim, że nieprzyjemnie podniosły mi się włoski na przedramionach. – Taka kobieta nigdy nie stanowi dobrej opcji." Kobieta z bagażem i mężczyzna po przejściach. Los stawia sobie na drodze ludzi, którzy uważają, że nie są dobrą opcją dla kogoś kto chce wejść w głębszą relację. Wiecie jakie jest życie, ma swoje plany i w nosie ma to co my chcemy, a w przypadku Weroniki, Maksa i Damiana było to zagranie poniżej pasa. Tak nie można bawić się uczuciami! "Moi mężczyźni" jest napisana z punktu widzenia mężczyzny i możecie wierzyć lub nie, ale to jedna z tych książek gdzie musisz przerwać czytanie, bo ładunek emocjonalny rozsadza cię od środka. I choć chcesz już poznać zakończenie to nie możesz tego zrobić, bo nie masz na to siły. Nie potrafię... Albo nie chcę? Jest we mnie tyle sprzecznych myśli i emocji, że nie wiem jak to ubrać w całość. Chaos. To mam w głowie po przeczytaniu ostatniej strony. Jestem tak zła na autorkę, że mam ochotę skopać jej tyłek. Ale z drugiej strony dziękuję jej za tę historię, bo gdyby nie pewne wydarzenia, nie byłaby w rezultacie tak dobra jak jest. "Zbyt krótko byliśmy ze sobą, bym mógł to zatrzymać. Zbyt krótko, by mogła przekierować uczucia na mnie. A ja... o parszywy losie, nie miałem innego wyboru, jak wesprzeć ją w każdej decyzji." Ta książka jest jak życie. Realna, brutalna, bolesna, a zarazem dająca nadzieję. Bo są takie momenty, które dzieją się po coś i nie od razu widzimy w tym sens. Dopiero po czasie zauważamy, że dla jednych koniec staje się początkiem dla drugich. Jednym coś zabiera, drugim daje. I zawsze jest jakiś termin ważności. Od nas zależy jakie wnioski wyciągniemy i jak pokierujemy dalszym życiem. Czy zauważymy sygnały? Dobrze je zinterpretujemy? A może odłożymy na później, bo są ważniejsze sprawy? Tylko czas tak nieubłaganie pędzi, a my nie nadążamy... Jak zakończy się opowieść trojga ludzi będących na granicy, której przekroczenie nie pozwala na odwrót? Kogo zaboli najbardziej to co przygotowało przeznaczenie? Z tą książką pędziłam do przodu napędzana namiętnością i budzącymi się uczuciami. Gnałam za pragnieniem bliskości, czułości, prostych chwil jak kawa o poranku z ukochaną osobą. I nagle zderzyłam się z murem. Budziłam się z otępienia. Szukałam. I znalazłam odpowiedź na pytanie "dlaczego teraz?" Ty też ją odnajdziesz gdy przeczytasz ostatnie zdanie.