Latarnia uśpionych miłości (barwione brzegi) - Andrea Longarela

Pierwsze porywy serca na zawsze pozostają we wspomnieniach. Taka miłość, która po raz pierwszy uderza w nasz umysł i duszę, nosi znamiona wyjątkowości, nawet z upływem lat i kolejnych doświadczeń. Nie zawsze jednak, w zderzeniu z rzeczywistością i prozą życia, ma szansę zostać z nami na dłużej. Nie odbiera to jej jednak prawdziwości, a także tego, jak była dla nas ważna i jak ważna pozostaje w zakamarkach pamięci. Alba nie bez powodu od lat unika miasteczka, w którym niegdyś spędzała każde lato. To miejsce i przyjaźnie, które się rozwinęły były dla niej wyjątkowe, a jednak również złamały jej serce. A może to jej własne błędy to zrobiły? Pomimo upływu czasu dziewczyna ciągle potyka się na ścieżkach życia, nie wie, którą drogę obrać, nie ma na siebie pomysłu, a jedynie tendencję do kiepskich wyborów i destrukcyjnych relacji. Wyjazd do Vareli jest dla niej trudny, a jednak to jedyne wyjście, by uniknąć rosnącego gniewu rodziców. Ponadto potrzebuje jej ukochany dziadek, którego choroba zabiera coraz bardziej wraz z każdym dniem. Enol to stara dusza zamknięta w młodzieńczym ciele. Kocha morze i ma wrażenie, że tylko jego bezkres w zupełności go rozumie. Niegdyś to zrozumienie znajdował jeszcze w pewnej dziewczynie, jednak ta odeszła, uprzednio roztrzaskując jego młodzieńcze serce. Chłopak kocha swoje rodzinne miasteczko i nie ma zamiaru stamtąd wyjeżdżać, tłumacząc się chęcią pomocy przy pensjonacie dziadków. Ale może on po prostu na coś bądź kogoś czeka? Trudno stwierdzić, bowiem jest szalenie zamknięty w sobie, stroni od wyznań i większości ludzi, i tylko on wie, co skrywa na dnie serca. „Latarnia uśpionych miłości” to powieść skrywająca w sobie dwie romantyczne historie – jedną teraźniejszą, gwałtowną, pełną błędów i niepewności, a drugą z przeszłości, okraszoną tajemnicami, trudnymi wyborami i bliznami na sercu, które dają o sobie znać nawet po wielu latach. Narracja jest dość nietypowa, bowiem poznajemy wydarzenia nie tylko z perspektywy głównych bohaterów: Enola i Alby, ale także dziadka Alby oraz… morza. I co ciekawe, to właśnie morze potrafi zdradzić nam najwięcej sekretów z życia postaci i jest wybitnym obserwatorem. Ta książka to skarbnica cytatów, jest tu naprawdę wiele pełnych mądrości słów, które wręcz uderzają w czytelnika. Napisana w dość specyficzny, nieco poetycki i emocjonalny sposób, umiejętnie łączy przeszłość dziadków postaci oraz ich własną z teraźniejszością, w której przyszło im się odnaleźć. Dużo bardziej zaangażowała mnie relacja pełna sekretów, którą odkrywamy krok po kroku, sprzed lat – bolesna, piękna, zaskakująca i wyjątkowa. Gdyby to na niej oparła się powieść, byłaby naprawdę niezwykła i chwytająca za serce w całej swej rozciągłości, wraz z latarnią i wzburzonym morzem w tle, co stworzyło piękny, oryginalny klimat historii. Niestety, obserwujemy też rozwój burzliwego i dość chwiejnego związku młodych bohaterów, których działania nie zawsze są zrozumiałe, a charaktery trudne i są momenty, że naprawdę trudno ich polubić, tym samym nie sposób kibicować im w drodze ku odnalezieniu siebie, własnych pragnień i tej jednej, jedynej miłości. Z samym piórem Autorki też nie do końca się polubiłam, bo choć czyta się lekko to bywały momenty zupełnie niepotrzebne, a całokształt powieści wydał mi się nieco przegadany, przez co nie potrafiłam się w pełni zaangażować, a momentami wręcz nudziłam. I choć ta pozycja ma w sobie cały ogrom zalet, ciekawych wątków dotyczących przemijania i trudnych, życiowych wyborów, to w mojej ocenie przez zbyt rozbudowaną fabułę i niezbyt trafną kreację teraźniejszych postaci, wiele traci na całokształcie.