My na księżycu - Alice Kellen

„Pewnie myślisz, że jestem nienormalna, ale sama nie wiem…nie wiem Rhys, po prostu jeśli będziesz spoglądał w niebo przez to twoje okienko i nie będziesz wiedział co robić, napisz do mnie.” Ginger i Rhys nigdy by się nie spotkali , gdyby dziewczyna nie została porzucona przez wieloletniego partnera. Zaowocowało to spontanicznym wyjazdem do stolicy Francji. To właśnie w tym mieście ta spokojna młoda kobieta spotyka Rhysa , mężczyznę, który ciągle poszukuje miejsca, które mógły nazwać domem . Jest on przeciwieństwem swój towarzyszki , a jednak para spędza wspólnie noc, a tuż przed odlotem bohaterka podaję swemu nowemu znajomemu adres mailowy wyrażając nadzieję, że ten znajdzie chęć by do niej napisać. Rhys nie zastanawia się długo i oczywiście korzysta z okazji. Wkrótce wymiana wiadomości staje się rytuałem tej dwójki, a szybko wychodzi na jaw,że ich więź jest naprawdę wyjątkowa. Przez większą część opowieści poznajemy uczucia i motywacje bohaterów. Co się stanie gdy ich znajomość zostanie wystawiona na próbę? Po raz pierwszy spotkałam się z piórem Alice Kellen i dosłownie przepadłam. Autorka pisze bardzo ciekawie i lekko choć w książce nie brakuje wątków bardzo trudnych , ocierających się nawet o tabu. Przeżyłam cały kalejdoskop bardzo skrajnych emocji i naprawdę szybko zakochałam się w wykreowanej przez Alice rzeczywistości, a sposób w jaki opisała uczucie Ginger i Rhysa po prostu mnie urzekł i oczarował, znalazłam tam mnóstwo przepięknych i bardzo życiowych cytatów. Serdecznie polecam miłośnikom wątku rozkwitającej miłości.

Powieść „My na księżycu” pochłonęła mnie już od pierwszych stron, całkowicie oderwała od otaczającej rzeczywistości i błyskawicznie uczyniła ze mnie naocznego świadka tej poruszającej, choć przecież napełniającej serce wiarą i nadzieją historii. Bezsprzecznie, autorka nakreśliła prawdziwy emocjonalny rollercoaster, przesiąknięty tęsknotą, nadzieją, jak i bólem, po jakim naprawdę ciężko się otrząsnąć. Alice Kellen naszkicowała bardzo ciekawe postacie, które poznajemy stopniowo, dlatego od samego początku wyjątkowo silnie intrygują czytelnika. Oboje, mimo młodego wieku, zostali już dosadnie doświadczeni przez los, co wyraźnie ukształtowało ich charaktery. Każdy z nich na swój własny sposób pragnie poradzić sobie z prześladującymi demonami przeszłości, jak i ze skomplikowaną teraźniejszością. I choć połączyło ich przypadkowe spotkanie, które tak naprawdę nie powinno się zdarzyć, to jednak te wspólne chwile okazały się bardziej naładowane emocjami i wyjątkowością, niż ich całe dotychczasowe życie. Mimo odległości, odmiennego stylu życiu i życiowych priorytetów, postanawiają kontynuować tą szaloną znajomość, opierając się głównie na wiadomościach elektronicznych. Czy przyjaźń między tak zagubionymi i odmiennymi duszami ma szansę przemienić się w coś głębszego? Czy starczy im odwagi, by postawić wszystko na jedną kartę? Bezsprzecznie, autorka nie boi się trudnej tematyki, czyniąc dzięki temu ze swojej opowieści niesłychanie angażujące doświadczenie, skłaniające do zadumy i wywołujące solidną porcję emocji. Czytelnik z każdą kolejną stroną, mimo rosnącego niepokoju, pomału zaczyna wierzyć, że w końcu wszystko się ułoży i postacie zaznają wyczekiwanego szczęścia. Niestety, nakreślona przez Alice Kellen historia jest nieprzewidywalna i brutalna niczym sam los... „My na księżycu” to przepiękna, wartościowa, dotykająca najczulszej struny wrażliwości historia, wywołująca lawinę skrajnych emocji, momentami wyjątkowo ciężka do zaakceptowania. Wkroczcie na karty tej wspaniałej, przejmującej powieści i przekonajcie się sami, czy prawdziwe uczucie wygra z głęboko skrywanymi demonami i lękiem. Polecam całym sercem!

"(...) - A my gdzie niby jesteśmy? (...) - My na księżycu. - Podoba mi się, jak to brzmi. - Taka prawda. Nie czujesz tego w tej chwili? - Czuję - przyznałam cichutko. - Czuję się, jakbym była na księżycu." Jaka książka Was ostatnio oczarowała? Ohh ostatnio w moje ręce trafiają same perełki. A "My na księżycu" jest jedną z nich. Ta książka totalnie przeczołgała mnie emocjonalnie. Wielokrotnie złamała moje serce i wielokrotnie posklejała je na nowo. Ukazała piękną, trwającą długie lata przyjaźń, która stała się fundamentem rodzącej się miłości. Miłości dwóch tak bardzo różnych od siebie ludzi. Miłości, która została wystawiona na wiele prób. Miłości niezwykłej, która ma swoje korzenie w zwykłym przypadku, w ulotnej chwili, wspomnieniu. Ginger ma plany na stabilną przyszłość. Musi tylko skończyć studia. Praca w rodzinnej firmie już na nią czeka, tak samo jak ślub z chłopakiem, z którym spotykała się już od pięciu lat i była pewna, że spędzi z nim całe życie. Niestety los ma wobec niej inne plany. A to, co miała za pewność rozpadło się niczym domek z kart. Po rozstaniu z chłopakiem, pod wpływem chwili, postanawia wyjechać do Paryża. Tutaj poznaje Rhysa. Spędza z nim miłe chwile, które odrywają ją od codzienności i bólu złamanego serca. Chłopak zapraaza ją do swojego mieszkania, gdzie wpatrując się w księżyc świecący na paryskim niebie, obiecują sobie, że niezależnie od tego, w jakim miejscu będą się znajdować, zawsze będą właśnie na tym księżycu. Po tej magicznej nocy, nawiązuje się między nimi przyjaźń, którą postanawiają pielęgnować. Chociaż wiedzą, że raczej już nigdy więcej się nie spotkają, wszak dzieli ich tysiące kilometrów, to obiecują pisać do siebie maile. Te wiadomości przyciągają ich do siebie. Sprawiają, że zaczyna między nimi iskrzyć. Ginger jednak potrzebuje stabilnego lądu. Bezpiecznych ramion, w których będzie mogła czuć się bezpiecznie. Potrzebuje ciepła, miłości, zrozumienia i domu, który będzie jej opoką, jej przystanią. Tymczasem Rhys nie może jej tego dać. On jest niebieskim ptakiem. Kocha wolność, jaką dają podróże po całym świecie i dobrą zabawę. Nie wyobraża sobie, że mógłby osiąść w jednym miejscu i wieść stabilne, zbyt banalne jak dla niego życie... "My na księżycu" to książka pełna kontrastów. Nasączona została emocjami, które wyzierają z każdej ze stron, i które sprawiają, że nie sposób oderwać się od lektury. Udowadnia, że ludzie, których spotykamy przez zupełny przypadek, zostają w naszym życiu na zawsze. Że nie liczy się to, co nas dzieli, lecz to, co łączy. Że kilometry nie są przeszkodą w budowaniu przyjaźni. Że nie da się oszukać przeznaczenia. Niezwykle piękna, niezwykle życiowa, niezwykle wzruszająca i skłaniająca do refleksji. Z cytatami z "Małego księcia", które nadają jej jeszcze większego wydźwięku i uroku. Polecam