Pieśni żałobne dla umierających dziewcząt - Cherie Dimaline

Śmierć i żałoba z nią związane to naturalne elementy życia, z jakimi każdy człowiek prędzej czy później musi się zmierzyć. Nie jest to łatwe dla nikogo, a co dopiero dla dzieci, czy nastolatków, jednak i ich te tematy nie omijają. Czy jest jakiś sposób by pogodzić się ze stratą? A może nauczyć się żyć z jej cieniem osadzonym gdzieś tam na dnie serca? Winifred na pozór jest normalną nastolatką. Jednak nie bez powodu nie jest akceptowana przez swoich rówieśników. Mieszka bowiem na cmentarzu i przebywanie wśród grobowców nie jest dla nim niczym dziwnym, w odróżnieniu od jej rówieśników. Za towarzysza ma leniwego psa Kluchę i okolicznych pracowników. Wychowuje ją ojciec, który pomimo upływu lat nie pogodził się ze stratą swej największej miłości, a matki Winifred. Dziewczyna kiedyś otrzymywała sporo wsparcia od ciotki, jednak i ta odeszła, i nie ma już rodziny, która mogłaby stać się dla niej podporą. Nastolatka przez swoje wyobcowanie nie ma też doświadczeń z płcią przeciwną i jest zagubiona w rzeczywistym świecie, który ciągle trwa i zmienia się, poza jej bezpiecznym terytorium na cmentarzu. Niezmiennie towarzyszy jej samotność i poczucie winy za śmierć matki. Nic dziwnego, że snując się po okolicach jej domu, zostaje uznana za ducha, który nawiedza cmentarz. „Pieśni żałobne dla umierających dziewcząt” to książka o niecodziennej fabule, a jednak poruszająca jak najbardziej codzienne problemy. Znajdziemy tu tematy dotyczące żałoby, dorastania, wszechogarniającej samotności, poszukiwania siebie, wykluczenia czy skomplikowanych relacji rodzinnych. I pomimo tych wątków, za sprawą mrocznej otoczki i oryginalnego pomysłu, to mocno wyróżniająca się propozycja w kategorii young adult. Bezsprzecznie jest także pięknie wydana, co przykuwa uwagę i przyciąga, by poznać jej treść. Wątki tu nakreślone są uniwersalne, a dzięki temu każdy czytelnik, i to bez względu na wiek, może odnaleźć tu coś dla siebie. Warto również przyjrzeć się postawie ojca Winifred i wyciągnąć z niej odpowiednie wnioski, zwłaszcza gdy samemu jest się rodzicem. Główna bohaterka nie jest postacią łatwą w odbiorze, jest skomplikowana, pogubiona i tak przeraźliwie samotna, że aż boli serce, choć sama chyba nawet w pełni tego nie dostrzega. Mimo wszystkich jej dziwacznym czasem zachowań i ewidentnego nieprzystosowania społecznego daje się lubić, a nawet wzmaga instynkty opiekuńcze. Phil, duch, który ją nawiedza, to też postać intrygująca, tajemnicza i nie bez wad, jednak trudno mi było zapałać do niej sympatią, i to bez wyraźnego powodu. Jednak mimo to tajemnica dotycząca jej śmierci dodaje smaku całej fabule i napawa smutkiem, gdy w końcu wychodzi na jaw. Wątek paranormalny jest trochę oryginalnie przedstawiony, biorąc pod uwagę możliwość Phil do stawania się wręcz fizyczną postacią, i to mocno mnie zaskoczyło. Choć w takich motywach jedynie wyobraźnia stawia granice, to jednak trudno mi było powiązać takie moce akurat z duchem. Niektóre wątki wydawały mi się też niepotrzebne i niewiele wnoszące do opowieści, ale to jedynie moje odczucie. Finalnie spędziłam z książką przyjemny czas, nie przeszkadzał mi jej wolny bieg, aczkolwiek też nie zachwyciła mnie tak, jakbym sobie tego życzyła. Natomiast, chociażby z uwagi na szalenie oryginalny pomysł na tę historię, warto ocenić ją samemu.