Dusze niczyje - Paweł J. Sochacki

„Dusze niczyje” Paweł J. Sochacki to książka obok, której nie można przejść obojętnie. Uwagę dosłownie każdego przyciąga już jej wyjątkowe wydanie z barwionymi brzegami, które mnie urzekło. Tematyka również idealnie wpisuje się w tytuły, po które uwielbiam sięgać, a dodatkowo jest to literacki debiut autora, nie licząc jego wcześniejszych artykułów i historii dla dzieci, a po debiuty wyjątkowo uwielbiam sięgać i odkrywać nowych autorów! Autor zabiera nas do szpitala psychiatrycznego w Obrawalde. Jest rok 1944, a w to miejsce trafia Erna, młoda kobieta, która była nauczycielką, a teraz potrzebuje psychicznego wsparcia po traumatycznych przeżyciach, jakich doświadczyła, będąc świadkiem bombardowań szkoły i śmierci niewinnych ludzi, a również i dzieci. Kobieta nie spodziewała się, że trafi do istnego piekła na ziemi, w którym będzie musiała walczyć o własne życie, przekraczać swoje wszelkie granice i możliwości, a wszystko po to, aby móc samej przeżyć, a także pomóc innym. Szpital psychiatryczny, w którym pacjenci przechodzą istne katusze, są głoszeni, prowadzone są na nich doświadczenia, a także znikają w niewyjaśnionych okolicznościach. Erna dzięki swoim umiejętnościom trafia do administracji, z której wykonuje przydzielone jej zadania, bo ma świadomość tego, że jest to jedyna szansa, aby przeżyć. Niemniej jednak kobieta z ukrycia podejmuje działania, by ratować jak najwięcej żyć ludzkich. „Dusze niczyje” to powieść historyczna, która dotyka czasów wojny, pokazuje je w niezwykle przejmujący sposób, ale również okrutny i bezwzględny, ale takie te czasy właśnie były. Książka, podczas której nie obyło się bez łez. Czytanie tej historii wywołało we mnie wiele emocji, przeraziło mnie okrucieństwo, do jakiego ludzie są zdolni wobec siebie. Obraz pielęgniarek i lekarzy, od których ludzie spodziewają się otrzymać pomoc, a one nie okazują nawet odrobiny ludzkich odruchów i człowieczeństwa jest przerażający. Autor pisze pięknie, przejmująco i mimo trudnej tematyki myślę, że doskonale przedstawił historię, sprawiając, że książka jest wyjątkowa! Bardzo serdecznie dziękuję wydawnictwu za możliwość przeczytania książki, która zrobiła na mnie tak ogromne wrażenie, zarówno szatą graficzną, jak i swoim wnętrzem. Tytuł, który polecam i to bardzo!

RECENZJA „DUSZE NICZYJE” AUTOR: PAWEŁ J. SOCHACKI WYDAWNICTWO: ZWIERCIADŁO „Człowiek — to brzmi dumnie. Każdy nosi w sobie swoją prywatną wojnę, którą sam musi stoczyć, bez względu na to, czy ją wygra, czy przegra; także sprawiedliwość, którą tylko on może wymierzyć”. Jerzy Kosiński. Malowany ptak „Dusze Niczyje” to cudownie napisana, boleśnie piękna, ujmująca, niezwykła powieść, która poruszy struny serca, wywoła emocjonalną burzę i wstrząśnie. Całość napisana jest z dużą lekkością i niezwykłą wrażliwością, dzięki czemu książka wciąga już od pierwszych stron. To jedna z pozycji, która pozostanie na długi czas w pamięci i zmusza do refleksji. W ciemności tej historii dostrzeżemy szczegóły, które nie są zauważalne dla wielu. Opowieść o sile, przyjaźni w ciężkich czasach wojny, determinacji, ludzkim okrucieństwie, cierpieniu, ale również namiastce miłości. Autor pokazuje, że pomimo ogromnego cierpienia można zobaczyć również odruchy dobra, w tak złym miejscu, w którym znaleźli się bohaterzy. W tej książce Paweł J. Sochacki w fikcję literacką wplata prawdziwą historię, odsłaniając kulisy realizowanej przez Trzecią Rzeszę okrutnej wizji idealnego świata i zbrodni, w której ofiarami stali się najbardziej bezbronni i pozbawieni opieki chorzy, pacjenci szpitali psychiatrycznych. Akcja powieści została umieszczona pod koniec drugiej wojny światowej, w zakładzie psychiatrycznym „azylu” dla obłąkanych w Obrawalde, to miejsce powstało ze strachu, boleści, głodu i próżności dyrektora Grabowskiego. Autor zabiera nas do miejsca, w którym ludzi traktowano z największym okrucieństwem, a cierpienie, śmierć w męczarniach i krzywda ludzka stanowiły dzień powszedni. Autor idealnie oddał mroczny i trudny klimat tej historii. Fantastycznie poprowadzi opowieść, budując napięcie, by pokazać prawdziwe piekło, osób znajdujących się w Obrawalde. Dzięki takim powieścią historia wciąż żyje i nie zostanie zapomniana. Książka składa się z sześciu części. „Ale współczucie tu nie istniało. Nie było miejsca na empatię ani miłosierdzie. Panoszyły się obojętność i okrucieństwo”. Bohaterzy świetnie nakreśleni, wyraziści, złożone psychologiczne, w których znajdziemy wiele sprzeczności i ogromne emocje, dzięki czemu postacie stają się bardzo autentyczne i dają głębi tej historii. Autor umiejętnie ukazuje ich emocje, możemy poczuć i zobaczyć wszystkie ich obawy, strach, to co czują, myślą, i przed jakimi dylematami muszą stanąć. „Nie miała komu się wyżalić, wypłakać czy opowiedzieć o traumie, jaką znowu przechodziła. Poczuła się jak na bezludnej wyspie, pełnej zimnych głazów i ostrych skał. Wystarczył jeden fałszywy ruch, ześlizgnięcie się stopy i nastąpi koniec”. Erna zostaje przeniesiona ze szpitala w Eppendorf w Hanowerze do zakładu dla obłąkanych w Obrawalde. Bardzo szybko przekonuje się, że miejsce, które miało ją uratować, okazało się prostą drogą ku zagładzie. Obłuda i brutalność tego miejsca, okazuje się pułapką bez możliwości sprzeciwu i każdego dnia musi walczyć o przeżycie i pracować w pocie czoła. W dodatku musi uważać na każdy swój krok i szybko odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Dopiero gdy zostaje przeniesiona do pracy w administracji, przy wpisywaniu dokumentów o zgonach, jej warunki ulegają poprawie, ale tutaj może jedynie liczyć na siebie i milczeć, by przetrwać. Jednak bardzo martwi się o swoje przyjaciółki Astrid i Ruth, które muszą walczyć i zapracować na każdą kromkę chleba. Gdy tylko może podrzuca im coś, choć wiąże się to z dużym ryzykiem. Czas w Obrawalde nie działał na jej korzyść i jej mieszkańców. Każdy dzień pobytu w tym zakładzie, odkrywał jak działa ta machina śmierci i do czego zdolni są ludzie. -Czy Erna pomimo ryzyka poświęci się dla swoich przyjaciół? -Czy Erna sprawi, że jej pobyt w Obrawalde nie będzie czasem straconym? -Czy bliskość z Hansem sprawi, że dozna szczęścia, mimo ciągłego ocierania się o śmierć? -Czy Obrawalde upadnie pod ciężarem ciał swoich ofiar? -Czy Erna wyjdzie bez szwanku z Obrawalde? -Czy w końcu, ktoś usłyszy krzyk zbrodni, jak wydarzyła się w Obrawalde i zakończy wielką machinę zagłady niepełnosprawnych i obłąkanych? Polecam.