Podróż wołyńska T.5 Powiew wiatru nadziei - Joanna Nowak

I przyszedł ten moment, którego się bałam od pierwszych stron pierwszego tomu, czyli pożegnanie. To już naprawdę koniec. Jest 1968 rok, Poznań. Czasy trudne, bolesne, duszne. Czuć napięcie polityczne i społeczne. Doceniam niesamowicie to, że autorka nie wybiela swoich bohaterów. Popełniają błędy, mają tajemnice, czasem działają egoistycznie albo zbyt impulsywnie. Ale to czyni ich ludźmi z krwi i kości, a nie postaciami z papieru. Dlatego tak mocno ich pokochałam. I choć jestem wdzięczna za tę historię, to nie ukrywam to łzy same ciekły, gdy zbliżałam się do końca. Miałam swoje ulubione postacie, kibicowałam im, martwiłam się o nich. I tak, czuję teraz jakby ktoś bliski wyjechał na zawsze. Może to zabrzmi banalnie, ale ta saga naprawdę zostawiła we mnie ślad. I choć wiem, że zakończenie musiało nadejść, to i tak jestem rozbita. Chciałabym jeszcze tylko trochę z nimi pobyć. Jeszcze jeden tom. Albo choć rozdział. Jeśli jeszcze nie znacie „Podróży wołyńskiej”, to przed wami emocjonalna huśtawka, historyczne tło dopracowane z ogromną pieczołowitością i ludzie, których nie da się zapomnieć.