Należy do mnie - Anna H. Niemczynow

Czasem drobne szczegóły znaczą bardzo dużo i nie zawsze je dostrzegamy, bo nie chcemy lub nie myślimy o tym. Świadome wolimy przypisywać sobie coś, co do nas należy, a nie myślimy o tym, jaki jest przekaz osób, które kochamy lub udajemy, że darzymy ich uczuciem na pokaz. Lubimy, zwracać na siebie uwagę tymże chcemy udowodnić, że liczy się miłość, poświęcenie kosztem rezygnacji z zawodowych marzeń. Czy uda się wszystkim występującym bohaterom w powieści autorstwa Pani Anny H. Niemczynow pt. ''Należy do mnie'' pokonać demony przeszłości, kontrolować emocje pozytywne i te negatywne, co prowadzi do tego, że są tym, kim są, a brak jest w nich sympatyczności, wzajemnego szacunku? Kto okaże się godnym zaufania, a który z nich ucieka, chętnie od przeszłości tego próbowałam, dowiedzieć się czytając ją. Twórczość Pani Anny H. Niemczynow miałam, okazję poznać czytając wcześniejsze książki i spodobały mi się pod każdym możliwym względem pomysłowości na wynikającą z opisu treści. Posłowie bywa kluczem do rozwiązania wielu zagadek ukrytych sprytnie sprzed lat u bohaterów mających związek z ich przeszłością będącą czasami niebezpieczną grą w drodze do pełni szczęścia. Aby zapomnieć, o niej najczęściej rzucają się w wir pracy, czy im to pomoże, postanowiłam sprawdzić, jak ona wygląda z bliska i czy jest ona skuteczna w praktyce. Powieści pt. ''Należy do mnie'' nie czyta, się szybko, gdyż należy bardzo dokładnie przyjrzeć się z bliska występującym problemom małżeństwa Heleny i Wiktora. Zwrócić uwagę trzeba na to, czym kierują, się podejmując każdą decyzję, co jest dla nich tak naprawdę ważne, kto zajmuje się najczęściej obowiązkami domowymi, a które z nich zarabianiem na życie, czy ich córka Faustyna jest, szczęśliwa z nimi domyślając się, że są bardzo zróżnicowani pod każdym możliwym względem wychowawczo, czy jednak woli każdego z nich z osobna, który moment uważa za najtrudniejszy podczas przeprowadzonych z nimi rozmów, co czuje, tak naprawdę przebywając z nimi na co dzień, czy potrafi dostrzec zmiany uczuciowe u rodziców lub inne u nich? Uważam, że są to bardzo istotne aspekty dostrzegania zmian u rodziców, ponieważ dziecko jest wrażliwe i odczuwa chwile, kiedy w relacjach rodzicielskich jest coś nie tak. Nie zawsze mówi o zauważonych problemach rodziców otwarcie, bo najczęściej ukrywa przemyślenia. Czy jest to dobre dla niego? Obserwowałam z przyjemnością, jak bardzo Helena jest znakomitą żoną, spełnia się, jako mama. Potrafi być spostrzegawcza w sytuacjach, kiedy przewiduje, że coś jest nie tak, ale umie wówczas zachować zimną krew. Czy będzie umiała odnaleźć się w nowej sytuacji, gdy jej życie nagle ulegnie zmianie, czy poradzi sobie, czy jednak nie wytrzyma, próby poradzenia sobie nie zapominając o tym, że ma dla kogo żyć? Natomiast Wiktor bywa chwilami męczący. Jest w nim coś takiego nieprzewidywalnego, że chce się go poznawać lepiej pomimo tego, że prowadzi podwójne życie. Skrywa w sobie dużo tajemnic i sprytnie potrafi z nich wybrnąć bez ponoszenia konsekwencji za czyny, które są niewybaczalne, o ile dowiedzą się o nich osoby mu bliskie. Zawsze istnieje druga szansa na wybaczenie, ale nie w każdym przypadku. Kto okaże się prawdziwym przyjacielem, a kto wrogiem, na kogo Faustyna może liczyć, czy Helena zaufa na nowo jeszcze komuś, czy na zawsze będzie, musiała, żyć z tym zamiast miłości otrzymała cios, z którego trudno się podnieść, czy znajdzie, się jeszcze siły na wybaczenie mężowi ze względu na córkę o tym warto, się przekonać czytając tę powieść.

„Należy do mnie” Anna H. Niemczynow to książka, w której nie zabraknie emocji i wzruszeń. Sięgając po ten tytuł, nie spodziewałam się, że okaże się aż tak dobry i tak bardzo wbije się w moje emocje, ale chyba zawsze działa to u mnie tak, gdy dochodzi do krzywdy dziecka, bo sama jestem matką. Helena to przykładna żona i matka. W pełni swoje życie poświęciła rodzinie, rezygnując ze swoich planów i marzeń o karierze primabaleriny, które miała na wyciągnięcie ręki. Została żoną Wiktora, który jest prawnikiem, utrzymuje rodzinę i dba, aby niczego im nie brakowało. Małżeństwo wspólnie dorobiło się córki Faustyny, którą kochają nad życie i chcą dla niej wszystkiego, co najlepsze. Wiktor jednak nie docenia poświęcenia Heleny i jej wkładu w życie rodzinne, nawiązuje romans z Klarą, z którą przez dłuższy okres prowadzi podwójne życie. Niemniej jednak kobiecie w pewnym momencie zaczyna być mało mężczyzny i oczekuje od niego poważnych deklaracji. Romans kochanków wychodzi na jaw, a szczęśliwa rodzina zaznaje piekła na ziemi. Rozwód, w który zostaje wmieszane dziecko, w którym dziecko staje się kartą przetargową w walce rodziców, nie może mieć dobrego zakończenia. Rozwód rodziców nigdy nie jest dla dziecka łatwą sprawą i z pewnością należy to z dzieckiem odpowiednio przepracować, przygotować go do nadejścia w życiu rewolucji, którą jest samo rozstanie rodziców. W tej historii mamy niestety do czynienia z walką rodziców między sobą, w którą zostaje wciągnięte dziecko, co dla mnie jest największym błędem i dramatem. Nie chcemy być z drugą osobą, tak się zdarza, ale dlaczego ucierpieć na tym ma niczemu niewinne dziecko. To właśnie dla niego rodzice do końca powinni zostać ludźmi, którzy potrafili przez lata żyć ze sobą, dogadywać się, to teraz przede wszystkim muszą znaleźć wspólny język, tak aby dziecko rozwód odczuło w jak najmniej inwazyjnym stopniu i nadal czuło się przez nich kochane. Trudno jest mi oceniać Helenę, bo sama jestem matką, która przychyliłaby swoim dzieciom gwiazdkę z nieba. Staram się, aby zawsze były zadbane, czuły się kochane i aby niczego im nie brakowało. Niemniej jednak nikt z nas chyba nie jest w stanie przewidzieć swojego zachowania, gdy znajdzie się na życiowym zakręcie, w sytuacji podbramkowej, czy zaczną nim targać trudne emocje. Zdecydowanie nie popieram zachowania Heleny, na dzień dzisiejszy z pewnością mogę powiedzieć, że sama nigdy w życiu bym tak nie postąpiła, niemniej jednak nie wiem tego na pewno, Helena też była dobrą matką, która dbała o rodzinę i to dla nich zrezygnowała ze swojej kariery, zawsze chciała dla córki tego, co najlepsze, a to życiowa sytuacja, w której się znalazła, zmieniła jej podejście do podejmowanych decyzji. Dla mnie to piękna bardzo poruszająca historia, która dosłownie mną wstrząsnęła. Fakt, że sama jestem matką, tylko potęgował moje odczucia. Nie potrafiłam pogodzić się z decyzjami bohaterów, emocje brały górę i niejednokrotnie podczas czytania płynęły łzy, a nawet niezbędne były chwilowe przerwy, aby nieco uspokoić emocje i ponownie wrócić do czytania! Niemniej jednak warto sięgnąć po ten tytuł, bo nie każda książka, po którą mamy okazje sięgnąć zawiera tyle emocji i trudnych tematów w jednym miejscu! Anna H. Niemczynow pisze pięknie, jej historie zawsze są idealnie dopracowane i oszlifowane jak najwyższej klasy diament! Ja przyznam szczerze, że tą powieścią totalnie mnie kupiła i uznaję ją za najlepszą do tej pory z czytanych książek autorki, a wszystkim bardzo polecam!

"O ile ze stratą Wiktora próbowała jakoś się pogodzić, o tyle wiedziała, że ze stratą Faustyny nigdy nie dałaby sobie rady. Ta dziewczynka była dla niej wszystkim. Absolutnie wszystkim. Alfą i omegą, początkiem i końcem, wschodem słońca i jego zachodem. Pięknem, nagrodą, pasją, tajemnicą i miłością tak ogromną, że śmiała twierdzić, że nawet sam Bóg nie zdołałby sobie wyobrazić." Są takie historie, o których można mówić i mówić w nieskończoność. Są takie historie, które zapadają głęboko w pamięć. Są takie historie, które wywołują całą gamę emocji, które poruszają serca, i sprawiają, że po policzkach płyną łzy. Niewątpliwie taką historią jest "Należy do mnie" Anny H. Niemczynow. Co to była za książka!