Tam gdzie mój dom - Marlena Jarosz

To jedna z tych książek, po których długo nie możesz zebrać myśli. Sięgnęłam po nią trochę z ciekawości, trochę z obawą, bo tematyka trudna, bo czasy wojny i powojennej Polski, bo Żydzi, wysiedlenia, emigracja… a jednak Marlena Jarosz napisała to tak, że ani przez chwilę nie poczułam się przytłoczona ciężarem historii. Przeciwnie – czułam, że trzymam w rękach opowieść bardzo osobistą, pełną emocji, ale przekazaną z czułością i zrozumieniem. To, co urzekło mnie w tej powieści, to sposób, w jaki autorka wnika w psychikę głównej bohaterki. To raczej podróż przez myśli i wspomnienia, które wracają z całą siłą, gdy Irena po latach odwiedza Polskę. I to właśnie one dominują – tęsknota, żal, samotność, pytania bez odpowiedzi. A wszystko napisane językiem pięknym, ale prostym – takim, który trafia prosto do serca. Nie czuć, że to debiut. Marlena Jarosz prowadzi tę historię z wyczuciem, nie przesadzając z dramatyzmem. Zmusza, by zatrzymać się i pomyśleć o losach ludzi, którzy zostali zmuszeni do życia „gdzie indziej”, bo miejsce, które kochali, już im nie wolno było nazywać domem. Jest to opowieść szczególnie bliska mojemu sercu przez wzgląd na losy mojej rodziny i zdecydowanie polecam każdemu.