Zwykłe ludzkie ułomności - Megan Nolan

"Zwykłe ludzkie ułomności" śledzą losy członków rodziny, przepełnionej fatum błędów i zagubienia. Przypadkowa ciąża, brak zaangażowania emocjonalnego w wychowanie córki, problem alkoholowy, śmierć i szereg potknięć, które składają się na kolejne lata ich życia, są ujęte we wnikliwą i przejmującą analizę powieściową. Autorka ma niezwykle wnikliwe oko, za pomocą którego ujawnia kolejne sceny z życia poszczególnych bohaterów. Perspektywy się regularnie zmieniają, uzupełniając się nawzajem o informacje i dodatkowe niuanse, które, może nie stanowią usprawiedliwienia dla poczynań, ale pozwalają nieco lepiej zrozumieć to, co leży każdemu z nich na sercu. Wiodącym motywem budzącym napięcie jest zagadka dotyczaca córki Carmel. Odtrącana przez młodą matkę i wychowywana przez babcie dziewczynka staje w centrum tragedii, co do której okoliczności nie ma pewności. Zagadka przebiegu zdarzeń kładzie się cieniem na przyszłości rodziny, a dla czytelnika to wyjątkowo trudny do jednoznacznego określenia element powieści, który pozostawia z moralnym dylematem. Każdy z bohaterów ukazuje swoje przejmujące oblicze zagubienia w świecie, jego oczekiwaniach i własnych słabościach. Tytulowe "ułomności" to małe skazy, które w efekcie kuli śnieżnej potrafią zrujnować wiele lat życia, a jednocześnie rozpoczynają się od tak drobnych "grzeszków", które mogą dotknąć praktycznie wszystkich. Autorka w interesującej, psychologicznej analizie jednostki oraz rodzinnej komórki społecznej nie potępia ani nie moralizuje, a stawia przed czytelnikiem pytania do własnej, wewnętrznej refleksji, o tyle wartościowej, że dotykającej z każdą z postaci tak wielu sfer codzienności. Szczególnie poruszające były dla mnie historie Carmel i jej brata Richiego, którzy wyjątkowo dramatycznie pogrążali się w tym, co ich pchało na ścieżkę upadku, a jednocześnie końcowo podążyli w zupełnie innych kierunkach. Slodko-gorzki finał pozostawia ze smutnymi przemyśleniami, ale i nadzieją, bowiem ludzkie ułomności dotykają każdego, ale możemy czerpać z nich lekcje, aby nie stały się tym, co dominuje. Skondensowana objętościowo, a tak pełna emocji i wartości lektura. Gorąco polecam!

Megan Nolan, po swoim głośnym debiucie "Akty desperacji", zdobyła uznanie jako jedna z najważniejszych pisarek pokolenia milenialsów w Irlandii. Jej druga powieść, "Zwykłe ludzkie ułomności", nie tylko spełniła, ale i przewyższyła oczekiwania krytyków, potwierdzając literacką dojrzałość autorki. Akcja książki osadzona jest w Londynie lat 90., a jej głównymi bohaterami są członkowie rodziny Greenów, którzy emigrują z Irlandii w obawie przed stygmatyzacją i karą więzienia dla swojej nastoletniej córki, która zaszła w ciążę. Narodziny dziecka wprowadzają do życia rodziny wiele trudności, które są jeszcze bardziej skomplikowane, gdy oskarżenie o zabicie dziecka pada na ich córkę, wychowywaną głównie przez babcię. Nolan doskonale portretuje realia życia w nędzy, osadzając swoją opowieść na tle społecznych i historycznych uwarunkowań. Autorka skupia się na problemach takich jak uzależnienie, miłość i pożądanie, które są nieodłącznymi elementami życia jej bohaterów. "Zwykłe ludzkie ułomności" ukazuje, jak codzienne dramaty i heroiczne, choć ciche próby radzenia sobie z rzeczywistością, kształtują życie zwykłych ludzi. Mimo że na pierwszy rzut oka książka przypomina thriller, jej prawdziwą siłą jest głębokie zrozumienie i empatia dla bohaterów. Nolan nie tylko relacjonuje ich codzienne tragedie, ale także potrafi się w nie wczuć, co czyni jej prozę niezwykle poruszającą i pełną współczucia. Ta umiejętność wcielenia się w przeżycia innych z taką gracją jest autentycznym literackim osiągnięciem! "Zwykłe ludzkie ułomności" to książka, która zmusza do refleksji nad losem jednostki w trudnych warunkach społecznych. Nolan pokazuje, że każdy z nas, mimo swoich ułomności, stara się znaleźć swoje miejsce w świecie. To lektura, która zostaje z czytelnikiem na długo, przypominając o sile empatii i ludzkiej wytrzymałości.