Mrok - Katarzyna Wolwowicz

"Mrok" rozpoczyna się odnalezieniem zwłok asystentki Olgi Balickiej - Żanety, co spowodowało u mnie wstrząs jak wybuch wulkanu. Policja Jeleniogórska prowadzi śledztwo w sprawie seryjnego mordercy i tym bardziej się spieszą, bo sprawa ma związek z postępowaniem dyscyplinarnym Olgi Balickiej. Problemy w małżeństwie Olgi i Kornela są coraz poważniejsze a wyjazd do Albanii ma być jedynym wyjściem do uratowania ich związku. Niestety po przylocie okazuje się, że wcale to nie będzie wypoczynek a praca, bo znika bez śladu polskie małżeństwo. Co wspólnego ma albańska mafia, zaginięcie polskiego małżeństwa, zabójstwo albańskiego polityka i zaszyfrowana w cyfrach 1-1-6 informacja dla Olgi? Historia Was wręcz zahipnotyzuje. Powieści "Mrok" spowija duszna atmosfera wzajemnego żalu i pretensji do siebie samego i do innych ludzi, brak poczucia sprawczości w swoim życiu, obawy przed wzięciem odpowiedzialności za swoje czyny doprowadzają bohaterów do ślepych uliczek. Katarzyna Wolwowicz odziera macierzyństwo z cukru pudru i pokazuje zmęczenie i przytłoczenie nadmiarem obowiązków, jakiego doświadcza Olga. Samotne macierzyństwo przy jednoczesnym posiadaniu męża jest tym trudniejsze… „początkowo nie mogła się pozbierać. Zapadła się w mrok, cholerny, czarny i wszechogarniający mrok. Nie miała żadnych perspektyw, żadnych pomysłów na rozwiązanie tej sytuacji. Winiła się za śmierć Beaty tak samo jak winiła się za zamach na życie Żanety”. Natłok komplikujących się coraz bardziej wątków sprawił, że „wszystko przytłoczyło ją jeszcze bardziej”. Nieprzewidywalność lektury zaskakuje a zakończenie.... zmiażdżyło mnie. „Mrok” to także porachunki mafii, powiązania gospodarczo-polityczne, zabójstwa, śledztwa, child alert powiązane w spójny i logiczny obraz. Mrok wewnętrzny, który spowija każdego z bohaterów poprzez doświadczone w dzieciństwie traumy i niedostateczną opiekę i miłość ze strony dorosłych. Mistrzowsko pokazane mechanizmy psychologiczne, które sterują ludźmi. Powieść "Mrok" skradła moje serce. Seria z Olgą Balicką jest jedyną, którą czytam, bo nie przepadam za seriami. Powieści Katarzyny Wolwowicz mają jednak to do siebie, że można je czytać oddzielnie. Opowiedziana historia i warstwa psychologiczna to są bezwzględne atuty pióra Katarzyny Wolwowicz i ja za to uwielbiam jej powieści. Polecam, czytajcie. Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Zwierciadło.