Biały wieloryb - Marek Weiss

Od czternastoletniego chłopca do znakomitego reżysera operowego

Spektakl "Don Carlos", który widział czternastoletni Marek Weiss, był dla niego prawdziwym zderzeniem z pięknem i wzniosłością sztuki. To właśnie zarazem poruszający i potężny głos Bernarda Ładysza zainspirował go na całe życie, najpierw jako młodego chłopca, a potem jako dorosłego mężczyznę, który musiał czekać kolejne czternaście lat na podobne doświadczenie. Zrozumiał wtedy, że opera jest naturalnym miejscem, w którym chciałby żyć i tworzyć.

Jak twórczość operowa kształtowała się w PRL

Weiss w swojej autobiograficznej książce "Biały wieloryb" dzieli się z nami swoimi doświadczeniami jako reżyser operowy. Opisuje, jak tworzyło się spektakle podczas lat PRL, kiedy władze socrealistyczne usiłowały stłamsić twórczość teatralną, próbując narzucić swoją ideologię. Autor opowiada o ludziach, którzy w pewien sposób krzyżowali jego drogę, o tym jak zarządzał jednym z najważniejszych teatrów muzycznych w Polsce.

Powieść o miłości do muzyki

Choć jest to książka o drodze zawodowej Weissa i jego doświadczeniach w świecie opery, to przede wszystkim jest to opowieść o miłości do muzyki. Ta miłość jest kapryśna, absorbująca, a jednocześnie niewzajemna. Trudno jednak porzucić taką miłość, nawet jeśli czasami przypomina to bezowocne poszukiwanie Białego Wieloryba z powieści Hermana Melvillea. Twórczość operowa to zmagania serca z rozsądkiem, wieczne poszukiwanie doskonałości (czy może monstrualnej obsesji?), które nie zawsze wyglądają tak, jak byśmy chcieli. Ale czy nie to jest prawdziwe miejsce poszukiwania piękna, jeśli nie opera?