Światło po zmierzchu - Żaneta Pawlik

Światło po zmierzchu jest moim pierwszym spotkaniem z twórczością Żanety Pawlik i muszę przyznać, że bardzo szybko wsiąknęłam w wykreowany przez autorkę świat. Bardzo szybko obdarzyłam sympatią główną bohaterkę, która pod noszoną na co dzień maską osoby zimnej i nieprzystępnej skrywa gorący temperament. Z zapartym tchem śledziłam rozwój jej relacji z - delikatnie mówiąc- niezbyt towarzyskim ,lecz wrażliwym na piękno natury Kosmą- zdolnym fotografikiem, ze sporym emocjonalnym balastem Nie od dziś bowiem wiadomo, że uczucia za nic mają dzielące ludzi różnice czy status społeczny, w końcu serce nie sługa. Czy ta dwójka odnajdzie wspólne szczęście? Jedną z niewątpliwych zalet tej powieści jest jej wielowątkowość. Bardzo poruszył mnie również wątek siostry Julki - Teresy. Żony i matki , którą przytłoczyły trudy codzienności obarczonej dodatkowo koniecznością opieki nad chorą na demencję matką. Jak każdy człowiek kobieta ma swoje granice .. Teresa zaś postanawia zawalczyć o odmianę w życiu swoim oraz tych których kocha. Czy jej się uda? Pani Żaneta stworzyła niezwykle piękną poruszającą serce opowieść o zwykłych ludziach z którymi może się utożsamić wielu czytelników. Nie stroni od tematów trudnych i bolesnych a swoją prozą skłania do refleksji. Jeśli szukacie opowieści nietuzinkowej ,napisanej z lekkością lecz niosącej przesłanie-serdecznie polecam tę pasjonującą lekturę.