Pamiętnik diabła w.3 - Adrian Bednarek

„Tylko wielcy potrafią realizować swoje żądze. Ja jestem największy...” Nie wiem czy każdy będzie miał takie odczucie, ale można przepaść w momencie, gdy przeczyta się kilka słów z blurba: „Jestem seryjnym mordercą, ludzkim odbiciem diabła. Przedstawiam Ci mój pamiętnik. Gdy go przeczytasz, nic już nie będzie takie samo. Odważysz się?”. Przyznam się, że mnie to wystarczyło. Po takim zaproszeniu nie mogłam nie skorzystać. Odważyłam się… Początkowo do głowy przychodziły mi porównania do mniej lub bardziej wybitnej powieści Breta Eastona Ellisa „American Psycho”. W miarę jednak jak zagłębiałam się w wątki stworzone przez Bednarka te podobieństwa zaczynały blaknąć. I dobrze, bo kalka z innego dzieła, to byłoby słabe. Na wielką pochwałę zasługuje autor „Córeczek”, bo to debiut i jak na pierwszą powieść w swoim dorobku wypada bardzo dobrze. Głównym bohaterem i narratorem opowieści jest Kuba Sobański. Kim jest Kuba? To młody dwudziestodwuletni mężczyzna. Niektórzy mogą stwierdzić, że dopiero wchodzi w życie, ale już się w nim zakorzenił. Jest właścicielem penthouse’a w Krakowie i sportowego auta. Ma piękną dziewczynę i studiuje prawo, dzięki czemu marzą mu się prawnicze szczyty. Kuba ma coś jeszcze, ale o tym dowiadują się tylko nieliczni. Jeśli poznasz sekret Kuby, musisz pożegnać się z życiem. I w tym momencie występuje to podobieństwo między „Pamiętnikiem diabła” a „American Psycho” – obaj bohaterowie są seryjnymi mordercami i wydaje im się, że świat dzięki temu będzie bardziej idealny. Po lekturze „Pamiętnika diabła” w końcu zrozumiałam te różne zdania padające w stronę Bednarka: że nie stroni od okrucieństwa, od realistycznych opisów, a jego książki nie nadają się dla wrażliwych czytelników. Wszystko to prawda. Napięcie i groza udzielają się podczas czytania. Dreszcze przechodzą po całym ciele. W głowie rozlegają się odgłosy jęków, krzyków, rozrywanego ciała, pękających kości. Prawie namacalnie odczuwamy każdy zadany ofierze cios, każdy ból. Może się zdarzyć, że złapiemy się za jakąś część ciała, albo sprawdzimy czy nie leci nam krew. Książka jest tym bardziej przerażająca, że wszystko, każdą myśl, plan, szczegół poznajemy od strony Kuby. Jednak autor próbuje trochę wytłumaczyć jego złe, bezwzględne zachowanie. Do was należy ocena czy w ogóle można to w jakikolwiek sposób uzasadnić. Niemniej powieść, która stanowi pierwszą część cyklu „Kuba Sobański” polecam, bo to naprawdę dobrze napisana, mroczna historia, ale pamiętajcie, że dla ludzi o mocnych nerwach.