Proza wybrana - Leo Lipski

To jest proza pisarza, o którym Gombrowicz mówił, że jest stworzony do pisania. Myślicie - pozamiatane, kariera murowana, sława i chwała po kres. Otóż nie. Leo Lipski, pomimo niezaprzeczalnego talentu nie jest znany wszem i wobec. To raczej nisza, ukryta perła. Zachęcam Was byście wypuścili ją na światło dzienne. Zapewniam, że warto. Ten zbiór to świetna i różnorodna kompilacja. Znajdują się w niej luźno zapisane notatki, później wykorzystane lub nie, listy, opowiadania, krótkie powieści. Zwłaszcza te krótkie formy i genialne w swojej prostacie zdania co rusz zatrzymywały mnie i zmuszały do kontemplacji niczym przy „Dziennikach” Maraia. Lipski był rzucony w wir specyficznych czasów i miejsc. Walczący z chorobą, ograniczeniami, czasami z samym sobą, pisał niesystematycznie i być może niełatwo było docenić wówczas dość odważną jak na tamte czasy prozę. Jego obserwacje były niezwykle trafne i umiejętnie opakowane w minimalizm słowa. W tym zdaniu jest wszystko: „Jesteśmy rozpięci na przeciwieństwach jak na krzyżu; jak gdyby krzyż był symbolem kultury Zachodu”. Pisał o prawach niezmiennych i uniwersalnych. Widział naturę człowieka i zachwycał obrazowością. „Kobiety potrzebują za wszelką, ale to za wszelką cenę czułości. Zachowują się jak koty. Gdy nie są głaskane - opuszczają ogony” To proza, która przywodzi na myśl największych mistrzów pióra. Niedoceniony za życia może zostanie odkryty ponownie. Tym razem w pełni zasłużonej glorii.