Muminki T.2 - Tove Jansson

Raczej nie ma osoby, która nie znałaby Muminków. Były jednym z stałych elementów ramówki "dobranockowej" lat 90. Czy lubiłem tę bajkę? Na pewno były lepsze, które bawiły bardziej. Animacja była specyficzna, na tym polu się wyróżniała. Można było wyczuć, że nie była tworzona w Ameryce czy też w zachodniej Europie. Miała taki chłodny, skandynawski klimat (oczywiście dopiero później, jako dorosły mogłem uchwycić specyfikę tej bajki, jako kilkulatek nie byłem specjalistą od skandynawskich filmów animowanych dla dzieci i nie miałem na tyle rozbudowanej wiedzy, aby wyczuwać konteksty kulturowe itp.). Komiksy z serii Muminków również są specyficzne, dostrzec w nich można skandynawską duszę. Są chłodne, często minimalistyczne, a zaserwowany tam humor jest nad wyraz subtelny (ale jest i ma on swój urok!). Opowieści są ciekawe, natomiast mnie jako dorosłego zaskakiwały takie wstawki zrozumiałe raczej dla starszych (wplecenie w fabułę wątku związków zawodowych). Nie uważam, że te elementy są czymś - zawsze są pretekstem do tego, aby rozpocząć z 9-latkiem rozmowę na temat roli związków zawodowych w historii. Muminki pozytywnie mnie zaskoczyły. To oryginalny komiks pod kątem treści, jak i samego wydania (czarno-białe obrazki na żółtych stronicach). Warto zrobić do niego chociaż jedno podejście i się przekonać.