Jeszcze kiedyś zatańczę w deszczu - Jakub Bączykowski

Jesień skłania do refleksji, także nad przemijaniem, które jest tak samo nieuchronne, jak i niemile widziane. Gdy przyroda obumiera częściej myślimy też o kruchości naszego jestestwa. A i tak, gdy przyjdzie co do czego, trudno nam się z tym pogodzić. „Jeszcze kiedyś zatańczę w deszczu” to poruszająca i refleksyjna powieść, która na długo zapada w pamięć. Przypomina, że rychły koniec może spotkać każdego z nas, dlatego tak ważne jest docenianie bliskich, którzy są tuż obok. Autor ukazuje żałobę bez ubarwień, odziera ją z konwenansów i niedopowiedzeń, opisując ją tak, jak wygląda naprawdę, z czym mierzy się człowiek, który doświadczył straty. Dzięki znakomitej kreacji postaci głównej bohaterki, Basi, pozwala wejrzeć nie tylko w niepoukładany świat, który rozpadł się na kawałki, w niezrozumiałe reakcje, których kobieta się dopuszcza, ale także w jej myśli, uczucia i cały kłębek skomplikowanych emocji, który w niej tkwi. Ważnym elementem powieści są też różne reakcje otoczenia na sytuację Basi, co skłania do przemyśleń i pozwala wyciągnąć odpowiednie wnioski dla siebie na przyszłość, bo w końcu każdy kiedyś zmierzy się nie tylko ze stratą, ale także z osobą, która taką stratę poniosła. Historia to także hołd dla zwierząt i ich bezcennej obecności w naszym życiu, której często nie doceniamy. Wbrew pozorom powieść nie jest przytłaczająca, a co więcej, daje też nadzieję, że nawet po największych życiowych zawieruchach należy wyglądać słonecznych promieni. A z czasem można podnieść się na tyle, że znów przyjdzie ochota tańczyć w deszczu, jakby jutra miało nie być. Za miesiąc, rok, kilka lat… nieważne. Ważne jest to, by nie zapomnieć, aby żyć, nawet gdy tych bliskich nie ma tuż obok.