Ziarno. Podłość, powrót, pocieszenie - Kasia Bulicz-Kasprzak

„Ziarno. Podłość, powrót, pocieszenie” Kasi Bulicz-Kasprzak to przejmująca i niezwykle sugestywna opowieść, która przenosi czytelnika na kresowe Podole – miejsce piękne, żyzne i pełne życia, ale jednocześnie naznaczone tragedią, podłością i bezsilnością wobec zbliżającej się wojny. Autorka po raz kolejny udowadnia, że potrafi wydobyć z historii to, co najbardziej porusza, tworząc powieść, która wywołuje prawdziwy emocjonalny huragan. Fabuła koncentruje się na rodzinie Słotnickich. Władysław, pogrążony w żałobie po zmarłej w połogu żonie, próbuje odnaleźć się w samotnym ojcostwie. Jego córki – pięcioletnia Rózia i trzyletnia Marysia – dorastają w przekonaniu, że mimo bólu i strat ich dom nadal jest miejscem bezpiecznym. Jednak nagle wszystko się zmienia. Wojna, o której wszyscy mówią szeptem, staje się rzeczywistością, a Władysław otrzymuje nakaz werbunkowy. W jednej chwili dziewczynki zostają same. Ich dzieciństwo zostaje brutalnie przerwane – zamiast zabawy i opieki rodziców czeka je walka o jedzenie, dach nad głową i godność. Rózia, dotąd otoczona miłością, musi stać się dorosła szybciej, niż ktokolwiek powinien. Pracuje ponad swoje siły, żebrze, próbuje przetrwać każdy dzień, jednocześnie starając się chronić młodszą siostrę. Wśród ludzi, którzy często okazują więcej podłości niż współczucia, dziecięca wrażliwość zderza się z brutalnością świata dorosłych. Bulicz-Kasprzak z wielkim wyczuciem opisuje emocje bohaterów – strach i zagubienie dziewczynek, bezsilność Władysława, samotność i krzywdy, które spadają na niewinnych. Ale w tej mrocznej historii pojawiają się też okruchy dobra, drobne gesty, które stają się dla dzieci promieniem nadziei. Autorka tworzy postaci głębokie, realistyczne, pełne skaz, ale też zdolne do ogromnej wytrwałości. Jej styl jest niezwykle obrazowy – widać krajobrazy Podola, czuć jego zapachy, słychać echa zbliżających się dramatów. To pióro delikatne i surowe zarazem, oddające zarówno piękno kresów, jak i mrok ludzkich zachowań. „Ziarno” to powieść historyczna pełna emocji, skierowana do czytelników ceniących prawdziwe, poruszające opowieści o rodzinie, dzieciństwie, przetrwaniu i sile ducha. Dla tych, którzy lubią literaturę o wartościach, o utracie i o iskrze nadziei, która mimo wszystko potrafi się tlić. Ta książka porusza, wciąga i pozostaje w pamięci na długo. To historia tak prawdziwa, że aż boli, ale jednocześnie daje poczucie, że nawet w najciemniejszych czasach mogą pojawić się małe światła. „Ziarno” zdecydowanie warto przeczytać – dla emocji, dla refleksji i dla literackiej jakości, która wyróżnia tę opowieść na tle innych książek historycznych.

Obszar Galicji, Kresy Wschodnie lata 1905-1927 to tutaj młynarz Władysław pracuje w pocie czoła by ziarno tak skrupulatnie i z nabożniścią wręcz zebrane zmienić w mąkę i kaszę. To przecież one są nieodzownym produktem spożywczym, który wykarmia ludzkość od zarania dziejów. Kiedy podczas porodu jego żona umiera zostaje sam z dwoma córeczkami. Radzi sobie jak potrafi najlepiej, a wtedy wojna puka do jego drzwi i trzeba mu na nią wyruszyć, by walczyć. Za kogo i po co, tego nie wie ale przymus każe mu zostawić dwie ukochane istotki w, jak myślał, dobrych rękach i wyruszyć w nieznane. Ta część jest moim zdaniem najbardziej emocjonująca i najbardziej odkrywająca podłość ludzkiej natury. Autorka tak pięknie, w sposób naturalny, jak gdyby słuchało się najlepszego gawędziarza, przedstawiła, a nawet wręcz zobrazowała nam historię, jak się okazuje, własnych przodków. Ta opowieść przyprawia o wiele negatywnych uczuć wobec społeczeństwa, które zamiast pomóc odgania niewinne dzieci jak psy. Pokazuje prawdę jaką jest stwierdzenie iż mając niewiele, niewiele wymagamy i chętnie się dzielimy, a mając wiele pragniemy jeszcze więcej i ciężko jest nam uszczknąć z tego co posiadamy. Niesamowicie barwna powieść, która towarzyszyła mi przez całe niedzielne popołudnie i ani nie myślałam by ją odłożyć. Ogromnie polecam.