Cudze oddechy - Paweł Jakub Sochacki

Wchodząca w dorosłe życie Olimpia, mieszkająca z matką i przyszywaną ciotką rozpoczyna pracę w PGR-ze. Wychowana przez same kobiety, opiekująca się w jakiś sposób chorą matką jak każdy pragnie czegoś więcej, czegoś lepszego. Ma cel, ma pracę tylko, że powojenne realia mogą jej w tym przeszkodzić. Po tajemniczym zaginięciu dawnej koleżanki, a następnie wrogo nastawionej do niej Kaliny chciałaby dowiedzieć się co takiego się wydarzyło i dlaczego dziewczyna zniknęła. Lata 1963 w Polsce Ludowej, gdzie główni mieszkańcy to ludzie którzy przeżyli wojnę nie były ani trochę łatwe. Budowanie całkiem nowego życia na tym co kiedyś należało do innych, na miejscach z przeszłością, na "cudzych oddechach"... Tajemnice i demony skryte gdzieś głęboko w sobie, bo to co się przeżyło często nie nadaje się do opowiedzenia bliskim... Kombinowanie, niesprawiedliwość ówczesnych czasów... Bieda i niemoc w pogodzeniu wychowywania dzieci i pracy, bez której nie da się przeżyć... Zabobony i dziwne opowieści jedne prawdziwe drugie nieco mniej... Autor w niezwykle subtelny sposób opisał realia ówczesnej Polski, bez słodzenia ale i bez zbytniej przesady. Tak naturalnie, prawdziwie. Tej książki się nie czyta, przez nią się płynie, a oprawa zewnętrzna przyciaga wzrok, czułam nieustanną chęć sięgnięcia, dotknięcia i zanurzenia się w ten świat, tak bardzo mi nieznany, a tak bardzo ciekawy i wart odkrycia. Trzeba tylko się pilnować przy czytaniu bo bohaterowie często wracają do przeszłości, tak znienacka. Niemniej, jak najbardziej polecam i gorąco zachęcam do lektury. To nie tylko uczta dla umysłu ale i dla oczu.

„Cudze oddechy” Pawła J. Sochackiego to jedna z tych książek, które zostają w czytelniku na długo po przeczytaniu ostatniej strony. To poruszająca, pełna emocji opowieść o dorastaniu, poszukiwaniu tożsamości i trudnym dziedzictwie przeszłości, które nieustannie wpływa na teraźniejszość. Autor przenosi nas do roku 1963 – do Polski wciąż naznaczonej wojenną traumą, biedą i tajemnicami, które nie pozwalają żyć spokojnie. Główna bohaterka, młodziutka Olimpia, dorasta w domu pełnym ciszy, niedopowiedzeń i lęku. Wychowywana przez chorą matkę i skrytą ciotkę, próbuje zrozumieć, kim jest i jakie miejsce zajmuje w świecie, który zdaje się być jej wrogi. Gdy jej szkolna koleżanka ginie w niewyjaśnionych okolicznościach, dziewczyna traci poczucie bezpieczeństwa i coraz głębiej zanurza się w mroczną stronę ludzkiej natury. Wraz z matką i ciotką opuszcza miasto, przenosząc się do zapomnianej wsi Leśne Pąki, gdzie – z dala od plotek i ludzkich spojrzeń – próbują zacząć od nowa. Paweł J. Sochacki w niezwykle dojrzały sposób kreśli psychologiczny portret kobiety rozdartej między przeszłością a przyszłością. Pokazuje, jak głęboko zakorzenione są traumy minionych pokoleń i jak trudno od nich uciec. Tytułowe „cudze oddechy” symbolizują to, co odziedziczamy – emocje, wspomnienia, ciężar historii. Autor pisze o tym z niezwykłą wrażliwością, tworząc atmosferę pełną nostalgii, bólu, ale i nadziei. Styl Sochackiego jest subtelny i poetycki, a jednocześnie realistyczny. Jego język ma w sobie coś hipnotyzującego – każda scena jest pełna detali, a opisy prowincji PRL-u, z jej szarością i niepozornym pięknem, tworzą sugestywne tło dla historii Olimpii. To książka, która nie tylko porusza, ale też skłania do refleksji – nad przeszłością, pamięcią i tym, co w nas zostaje po innych. „Cudze oddechy” to powieść dla czytelników, którzy cenią literaturę obyczajową z duszą – taką, która nie daje prostych odpowiedzi, ale zadaje ważne pytania. Dla tych, którzy szukają emocji, głębi i pięknego języka. To historia o dziedziczeniu bólu, o próbach zrozumienia siebie i o tym, że nawet wśród mroku można odnaleźć światło. To jedna z tych książek, które czyta się sercem.