Gdy zgaśnie nadzieja - Joanne Kormylo

Joanne Kormylo nakreśliła przeszywającą, sięgającą najciemniejszych zakamarków duszy opowieść, której lektura przygniata ze zdojoną mocą. Czytanie o okrucieństwach wojny zawsze było dla mnie rozdzierającym przeżyciem, tym razem jednak historia opisywała przemycanie kanałami niewinnych dzieci z getta warszawskiego, które dla głównej bohaterki skończyło się dramatycznie, dlatego lektura wyjątkowo mnie przytłoczyła. Od pewnego momentu nawet musiałam staranne dawkować sobie strony, tak, by mnie doszczętnie nie zmiażdżyły... Naszkicowana wizja obozów wyryła się w moim sercu dosadnie, a nadzwyczaj błyskotliwe pióro autorki sprawiło, że niektóre obrazy będą pojawiać się przed moimi oczami jeszcze długo po odłożeniu książki na półkę. Joanne Kormylo nakreśliła przerażającą, przeszywającą na wskroś, napełniającą serce bólem opowieść, będącą swoistym hołdem dla wszystkich osób, które musiały stanąć w obliczu wojny. Język pisarki wyróżnia wyjątkowa ekspresyjność, w skutek czego powieść angażuje wszystkie zmysły. Czytelnik nie tylko czuje się jak naoczny świadek naszkicowanych zdarzeń, ale wręcz jak uczestnik, widzi oczami naszych bohaterów, słyszy ich uszami, niemal wszystko staje się boleśnie prawdziwie. Nakreślona opowieść odurza niczym silny narkotyk, a opisywane przez nią wydarzenia są źródłem tak wielu silnych emocji, iż ukojenie ich jest zadaniem niełatwym nawet po odłożeniu książki na półkę. Tak, to jedna z tych lektur, które pozostają w sercu na bardzo długo! „Gdy zgaśnie nadzieja” to iście wirtuozyjne połączenie konkretnej porcji okrutnej historii z lawiną skrajnych, odurzających emocji, które zmiażdży wiele czytelniczych serc. Mistrzowskie kreacje bohaterów, dopracowane tło historyczne, nadzwyczaj plastyczne pióro autorki, a wszystko to zainspirowane prawdziwymi wydarzeniami! Gwarantuję, że ta wyjątkowa, przeszywająca opowieść o niewiarygodnej miłości, ogromnym poświęceniu, nadziei i wytrwałości, w jednym z najbardziej przerażających okresów w całej historii, dotknie waszej najczulszej struny i zostanie w pamięci na bardzo długo! Wybitna i jakże wartościowa uczta literacka! Polecam gorąco.

„Gdy zgaśnie nadzieja” autorstwa Joanne Kormylo to przejmująca i pełna emocji powieść historyczna, której akcja toczy się w jednym z najtragiczniejszych momentów XX wieku – w okupowanej Warszawie w 1942 roku. Główna bohaterka, Anna, po upadku miasta i utracie wiary w spokojną przyszłość, decyduje się działać, dołączając do ruchu oporu. Jej misja jest niezwykle ryzykowna i wymaga ogromnej odwagi – przemyca dzieci z getta, korzystając z sieci kanałów, aby ocalić je przed pewną śmiercią. Każda akcja niesie ze sobą zagrożenie życia, a jednocześnie daje Annie poczucie, że mimo otaczającego zła, może zrobić coś dobrego i znaczącego. Podczas jednej z takich wypraw los stawia na jej drodze Johnego, pilota RAF-u, który uciekł z niemieckiego obozu jenieckiego. Choć wolny, pozostaje w śmiertelnym niebezpieczeństwie, ponieważ niemiecki aparat bezpieczeństwa przeczesuje Warszawę w poszukiwaniu uciekinierów. Anna, kierowana poczuciem obowiązku i współczuciem, postanawia mu pomóc, choć w pełni zdaje sobie sprawę, że naraża siebie jeszcze bardziej. Ich znajomość, z początku czysto praktyczna, zaczyna nabierać emocjonalnego znaczenia – wśród wojennej zawieruchy rodzi się subtelna więź, oparta na wzajemnym zaufaniu i solidarności w obliczu zagrożenia. Niestety, wojna nie pozwala na szczęśliwe zbiegi okoliczności. Anna zostaje pojmana przez SS i wysłana do obozu koncentracyjnego Ravensbrück, gdzie trafia pod brutalne rządy strażniczki znanej jako „Bestia”. W obozie doświadcza upodlenia, głodu i strachu, ale też odnajduje w sobie siłę, by przetrwać – nie tylko dla siebie, lecz również dla tych, których jeszcze może ocalić. Wydaje się, że nadzieja wygasła całkowicie, jednak los ponownie krzyżuje jej drogę z Johnym. Spotkanie w tak dramatycznych warunkach staje się impulsem do opracowania desperackiego planu ucieczki. Ryzyko jest ogromne – każdy krok może oznaczać śmierć – ale oboje wiedzą, że wolność jest warta wszystkiego. Joanne Kormylo stworzyła opowieść, która, mimo że w dużej mierze fikcyjna, została oparta na rzetelnie odwzorowanych realiach historycznych. Szczegółowe opisy okupowanej Warszawy, nastroju getta, codziennego życia pod terrorem niemieckim oraz brutalnych warunków w Ravensbrück nadają historii wyjątkową autentyczność. Autorka z niezwykłą wrażliwością kreśli portrety bohaterów – zarówno tych fikcyjnych, jak i inspirowanych postaciami historycznymi – ukazując ich wewnętrzną siłę, determinację i człowieczeństwo w świecie, w którym moralność została wystawiona na najcięższą próbę. „Gdy zgaśnie nadzieja” to nie tylko powieść o wojnie, lecz także o tym, co w człowieku najpiękniejsze – o bezinteresownym poświęceniu, sile miłości i odwadze w obliczu absolutnego zła. To historia, która porusza do głębi i zostaje w pamięci na długo po przeczytaniu ostatniej strony. Jej narracja jest płynna i wciągająca, co sprawia, że nawet trudne tematy można przyswoić z pełnym zrozumieniem, odczuwając emocje niemal tak intensywnie, jak sami bohaterowie. Jest to debiut literacki, który zachwyca dojrzałością stylu i precyzją w oddaniu realiów, a jednocześnie wzrusza i inspiruje. Ta powieść będzie szczególnie cenna dla miłośników literatury historycznej, ale także dla wszystkich, którzy szukają opowieści dających nadzieję, nawet w najciemniejszych czasach. Książka Kormylo jest dowodem na to, że nawet gdy świat pogrąża się w mroku, w człowieku może tlić się iskra dobra, która rozświetli najczarniejszą noc. To lektura obowiązkowa dla każdego, kto wierzy, że siła ducha jest w stanie pokonać największe przeciwności. Zdecydowanie polecam sięgnięcie po „Gdy zgaśnie nadzieja” – to historia, której nie sposób zapomnieć.

Warszawa, Anna, młoda kobieta, której wojna odebrała matkę postanawia włączyć się do ruchu oporu. Jej zadaniem jest przemycanie dzieci kanałami z getta. Nowak,pilot RAF-u podczas jednej z akcji zostaje zastrzelony i wraz z kompanami przebywa w obozie jenieckim. W pewnym momencie, drogi tej dwójki się przecinają, czy jednak dane im będzie spotkać się jeszcze raz? Czy ja mam ostatnio szczęście do świetnych debiutów? Prawdopodobnie tak. Oto kolejny z nich. Historia wojenna, których, nie oszukujmy się, jest już rynku książkowym wiele. A jednak, w każdej z nich odnajduje coś innego, nowego i ciągle mi mało. Pomimo iż to w większości fikcja literacka, autorka tak pięknie i solidnie umieściła bohaterów w historii, która wydarzyła się naprawdę, że nie można się od niej oderwać. Młodość przerwana brutalnie wojną, poczucie niesprawiedliwości wobec agresji wymierzonej w niewinnych i nieustanny strach o jutro. Przebywanie w zamknięciu, wśród innych jeńców, toczenie walki z samym sobą, szukanie sensu, małej iskierki nadzieji dzięki której uda się wytrwać do końca tego koszmaru. Dwoje ludzi, naznaczonych przez wojnę, mających w sobie coś co każe im przetrwać. Romansu tu nie wiele, co akurat mi osobiście absolutnie nie przeszkadza. Urzekł mnie realizm wydarzeń przedstawionych w powieści, a jeszcze bardziej posłowie od autorki na końcu. Gratuluję wspaniałego debiutu, a Wam drodzy czytelnicy polecam.