Sznurki starej marionetki - Małgorzata Węglarz

René traci pracę jako fotograf zmarłych ludzi. Znajduje nowe zajęcie, także związane z trupami. Zostaje grabarzem, i nie jest w tym fachu sam. Jest jeszcze kilka innych osób, a to co się dzieje za murami cmentarza ma dokładnie tam pozostać. Obowiązuje go milczenie, obserwując sytuację jakie zwykłym śmiertelnikom nie mieszczą się w głowie. Do domu wraca Henry, brat dziwnej i aspołecznej Emmy, która bardzo na niego czekała. Ich relacja wymyka się wszelkim zasadom moralnym, a tajemnica którą skrywają zabierze ze sobą jeszcze wiele istnień. Kim jest morderca w Cross Meadows i gdzie znajdują się ciała ofiar? Pełna mroku, duszności, przesiąknięta zapachem śmierci oblepiająca czytelnika jak ledwo wylana smoła, powieść. Na pewno i to na wstępie należy zaznaczyć, nie będzie literaturą dla każdego. Tutaj trzeba mieć mocne nerwy i nie bać się scen rodem z horrorów. Tak właśnie odbieram tę książkę, jako horror, tylko bez wymyślnych potworów, bo jak to mówią i piszą...ludzie to największe potwory. Coś w tym jest, niestety. Bardzo, bardzo dobrze i misternie utkana fabuła. Zagadka, której rozwiązania nie jest się pewnym aż do samego końca. Taniec śmierci towarzyszący ludzkości od początku. Sterowanie sznurkami czyjegoś losu, życia i poddawanie się jak im jak tytułowe marionetki. Tytuł adekwatny i idealny do treści, co nie zawsze jest takim pewniakiem. Historia ludzi z problemami, po ciężkich traumach i bojących się miłości. Zakończenie jakiego się nie spodziewałam i emocje, które wylewają się z każdej strony. Moim zdaniem to książka wymagająca dużego wysiłku i odwagi. Odsłaniająca mroki ludzkich dusz, po której czytelnik spojrzy na świat inaczej. Czytajcie, tylko pamiętajcie, to dla ludzi o mocnych nerwach.