Pieśni łaciatych krów - Łukasz Staniszewski

W "Pieśniach łaciatych krów" przenosimy się do małej wsi na Warmii, gdzie życie toczy się powoli, ludzie wierzą w dyduki i leczą się rytuałami, a Bernard Witten, jako jeden z najbogatszych gospodarzy, ma tego wszystkiego dość. Gdy nadciąga jednak wyniszczająca susza, jedynie on wie jak i może ocalić wioskę. Tylko... czy będzie chciał? To bardzo oryginalna historia, w której w mikrokosmosie hermetycznej przestrzeni zamyka się świat i jego mała apokalipsa. Przenosiny literackie do Skowycz nie są sielską, lekką wycieczką. Stąd wychodzi się ubrudzonym zepsuciem dusz, a im bardziej wydaje nam się ta opowieść nierzeczywista czy ironicznie obleczona w czarny humor, tym więcej dostrzegamy jej aktualności i uniwersalności. Agrarność splata się tu z metafizyką, a onirycznie senne wizje przeplatają się płynnie z rzeczywistością... choć w pewnym momencie granice się zacierają, splatając wymiary w jednym, silnym uścisku, którego łącznikiem jest przede wszystkim Bernard. Jako kluczowa postać to przykład absolutnego antybohatera, do którego trudno zapałać sympatią, gdy obserwuje się jego katarktyczną potrzebę czynienia zła. Jako swoisty Noe w negatywie przygotowuje się na klęskę, nie powodzi a suszy, ale nie z chęci ocalenia innych - wprost przeciwnie. Staje się katalizatorem budzenia zwierzęcych potrzeb i żądz, gdzie jego krowy i świnie wydają się bardziej ludzkie, niż mieszkańcy wsi, przyoblekający się w animalistyczne twarze i próbujący ubrać całą swoją egzystencję w kilka zdań. Rozpaczliwa erotyka, potrzeba bycia zauważonym czy spełnionym jest tak ważna, jak woda, której brakuje - w tym miejscu wszystko ma swoją cenę, ale niczym nie można się nasycić. To wielowymiarowa książka, pełna przestrzeni do szukania odniesień i refleksji, która pozostawia po sobie ślad po lekturze i o której można rozprawiać długo. Jeśli cenicie nietuzinkową, współczesną literaturę piękną, to sięgnijcie! 💚