Pamiętnik Sztuk Pięknych. Tom 19 - praca zbiorowa

O polsko-włoskich związkach w plastyce 1946-1980. Malarstwo, grafika, rzeźba, teatr plastyków Początek powojennych związków w plastyce pomiędzy nowymi władzami w Polsce i we Włoszech sięga 1946 roku, gdy w Muzeum Narodowym w Warszawie otwarto wystawę Współczesna sztuka włoska. Wśród wystawionych 40 dzieł były obrazy znanych malarzy, jak: Umberto Boccioni (zmarły w 1916), Carlo Carrà, Felice Casorati, Giorgio de Chirico, Filippo de Pisis, Renato Cuttuso, Giorgio Morandi, Gabriele Mucchi, Gino Severini i Giulio Turcato. Pogorszenie sytuacji politycznej w okresie zimnej wojny spowodowało, że nie doszło do organizacji wystawy malarstwa polskiego we Włoszech. W 1949 roku otwarto Wystawę grafiki polskiej w Mediolanie, Rzymie i Turynie. Sukcesy na Biennale weneckich oraz na wystawach malarstwa i grafiki polskiej odnosili w latach 50. oraz 60. XX wieku wybitni polscy artyści, jak Tadeusz Kulisiewicz, Mieczysław Wejman, Maria Jarema, Henryk Stażewski czy Juliusz Studnicki. Istotna była wymiana wystaw: prezentacja włoskiego malarstwa odbyła się w Warszawie w 1968 roku. Włoscy malarze (jak Emilio Vedova) oddziałali na polskich artystów. Pierwsze w Europie Biennale plakatu (1966) i założenie Muzeum Plakatu (1968) miało znaczącą recepcję we Włoszech. Najważniejszym źródłem do badań polsko-włoskich relacji w zakresie sztuk plastycznych są maszynopisy rocznych sprawozdań Centralnego Biura Wystaw Artystycznych w zbiorach Zachęty – Narodowej Galerii Sztuki. Zawierają one dziesiątki informacji o wystawach i setki nazwisk polskich i włoskich artystów, którzy wystawiali we włoskich oraz polskich galeriach i muzeach, w tym w Galerii Arturo Schwarza w Mediolanie i Pallazzo delle Esposizioni w Rzymie, a także w Muzeum Sztuki w Łodzi, Galerii Foksal, Muzeum Narodowym i CBWA w Warszawie.

EAN: 9788366758391