Widunka - Joanna Tekieli

Dawno dawno temu, gdy ludzie wierzyli jeszcze w słowiańskie bóstwa, wyznawano często dziwne i niezrozumiałe zasady, a słowa rady starszych były wyrocznią, w osadzie o nazwie Wikliniec mieszkała młoda dziewczyna o imieniu Mira. Zawsze coś ciągnęło ją w stronę lasu, w stronę tego co nieznane i przez to nie raz popadała w niełaskę. Pewnego dnia wraz z wędrownym dziadem, Rochem postanawia wyruszyć w podróż by przekonać się jak żyją inni. W całej powieści na pewno dominuje motyw drogi. Oto wyrusza dwójka ludzi odwiedzając różne osady, zawierając po drodze nowe znajomości, poznając inne zwyczaje, tradycje i tzw głupiady, z którymi w pewien sposób, ot tak naturalnie, postanawiają walczyć. Jednak czy da się wykorzenić coś co już obrosło do rangi prawa, którego należy przestrzegać. Czy ludzie tak łatwo przejrzą na oczy skoro od lat było to uznawane za normę? Co kraj to obyczaj jak to mówią, w tym przypadku, co osada to inna głupiada. W powieści znajdziemy też wątek, a nawet kilka wątków miłosnych. To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, z tego co się orientuję jest to też zupełnie inna książka spod jej pióra ale bardzo się mi podobała. Wyczuwam taką lekkość, naturalność, tu wszystko jest tak jak powinno być. W odpowiedniej ilości występują dialogi, opisy przyrody, oraz dobrze ubrane w słowa, emocje bohaterów. Sama historia Widunki przyciąga od pierwszych stron porywając czytelnika w świat dawnych Słowian i wywołując nie jeden raz uśmiech na twarzy...toż głupota ludzka często nie zna granic. Czekam na kolejny tom, gdzie jak sama autorka zdradziła na pierwszy plan wysunie się wiedźma Czębira.