Obiecaj, że będziesz pić kawę o poranku - Natasza Socha

Bezsprzecznie, Natasza.socha.pisarka nakreśliła odurzającą historię, która gra na najczulszych strunach wrażliwości! I choć jest to powieść, jaką każdy odbierze na swój indywidualny sposób, zależnie od posiadanego bagażu doświadczeń, to bez wątpienia, nikt nie będzie w stanie przejść obok niej obojętnie. "Obiecaj, że będziesz pić kawę o poranku” to emocjonalny rollercoaster, po jakim wyjątkowo ciężko się otrząsnąć, a wszelkie próby powstrzymania łez kończą się fiaskiem. Ta poruszająca opowieść jest historią nieprawdopodobnie intymną, trafiającą w najczulszy punkt, w skutek czego angażuje wszystkie zmysły, wsiąka w każdą cząstkę ciała i duszy. Poruszona tematyka i autentyzm, bijący z każdej strony, dosłownie miażdżą psychicznie, rozbudzają rozmaite, głęboko ukryte lęki, bolesne wspomnienia czy obawy. Ból naszkicowanych bohaterów, ich bezradność wobec nadciągającej śmierci najbliższych i wszelkie próby oszukania przeznaczenia, rozdzierały moje serce, strona po stronie wpadałam w przepaść emocjonalną, z jakiej nie mogłam się uwolnić jeszcze długo po odłożeniu książki na półkę. Od zguby ocaliła mnie jedynie nadzieja, że Małgorzata i Adam mogą okazać się dla siebie ratunkiem i podporą... Autorka perfekcyjnie nakreśliła zmagania się z chorobą, które u każdego przebiegają w inny sposób. Jest to niezwykle ciężki okres, w jakim pomóc może tylko ktoś, kto potrafi w pełni nas zrozumieć. Znajomość Małgorzaty i Adama zatem jest zbudowana na wyjątkowo solidnych fundamentach, rozwija się stopniowo. Początkowo łączy ich ból, próby podarowania najbliższym najpiękniejszych chwil, są dla siebie opoką. Z czasem pojawia się coś głębszego, tylko czy będzie na tyle silne, by pomóc im przetrwać największą stratę? "Obiecaj, że będziesz pić kawę o poranku” jest piękną, wzruszającą, ale i bolesną, przeszywającą na wskroś historią o stracie, żałobie i miłości. To uzależniająca, obezwładniająca, niezwykle sugestywnie nakreślona powieść, ukazująca wielowymiarowość bólu. To wreszcie przesiąknięta tęsknotą, rozpaczą, żalem, ale i nadzieją wędrówka w poszukiwaniu ukojenia i zrozumienia. Polecam gorąco!

W życiu nie można brać niczego za pewnik. W teorii każdy zdaje sobie z tego sprawę, w praktyce w pędzie codzienności, zazwyczaj zwyczajnie o tym zapominamy. A gdy jedna chwila zmienia wszystko można jedynie żałować tego, co odkładało się na 'lepszy moment'. Małgosia wiedzie zwyczajne, całkiem szczęśliwe życie z Markiem. Ich dzieci są już dorosłe, mają własne sprawy, a towarzystwa dotrzymuje im jedynie kotka. Jeden, zwyczajny dzień zmienia wszystko. Udar Marka i jego konsekwencje skutecznie, kawałek po kawałku, zabierają Gosi męża, którego znała. Adam pracuje w wydawnictwie, a w życiu prywatnym zawsze może liczyć na ukochaną żonę. Dzień, w którym Anna znajduje guzek w piersi rozpoczyna ich prywatną tragedię. Diagnoza zwala z nóg, ale przecież jeszcze jest walka. Jeszcze są szanse. Małgorzata i Adam poznają się w zakładzie opieki, który staje się przystanią dla ich małżonków, a dla nich niemal drugim domem. Czy kiedykolwiek opuszczą te mury wraz z miłościami swojego życia? „Obiecaj, że będziesz pić kawę o poranku” to książka trudna, pełna emocji i bólu, targowania się z losem, z życiem, ze stwórcą i przede wszystkim szalenie realistyczna. Strata małżonka, obserwowanie powolnego odchodzenia człowieka, który przez lata był tak bliski, to zawsze traumatyczne i pełne bezradności doświadczenie, najczęściej również samotne – bo nikt nie jest w stanie zrozumieć tego bólu, tych wszystkich uczuć kłębiących się w środku, tego wszechogarniającego zmęczenia i niemocy. Pani Natasza podjęła się arcytrudnego tematu, a jednak potrzebnego, bo ludziom w podobnych sytuacjach może ta historia nieść niewielkie pocieszenie, że ktoś jeszcze rozumie, przez co przechodzą, z czym borykają się każdego dnia. Świat nie staje w miejscu, gdy odchodzi ktoś bliski, choć ta nieoczekiwana pustka sprawia takie wrażenie. Jak pogodzić się z końcem życia, które znaliśmy? Jak okiełznać wszystkie targające nami uczucia? Jak wrócić do normalności i czy w ogóle jeszcze jest to możliwe? Autorka umiejętnie przypomina, że gdy zbliża się kres życia nie cierpią tylko ci, którzy odchodzą, ale także ich bliscy, ci, którzy dzielili z nimi codzienność. To oni muszą nadal grać w tę nieprzewidywalną grę zwaną życiem, niosąc w sobie rozgoryczenie na świat i ból rozszarpujący serce. Ta powieść porusza najczulsze emocje, sprawia, że wylewamy morze łez, ale też skłania do refleksji – nad życiem, nad teraźniejszością, nad miłością. I choć na próżno doszukiwać się w zakrętach losu sprawiedliwości czy sensu to nigdy nie można tracić nadziei, a póki życie trwa należy żyć, tak jak potrafimy, i cieszyć się tym, co nam dane. Piękna, życiowa i przede wszystkim mądra powieść, którą każdy powinien przeczytać. Polecam!