Wykluczony - Przemysław Majewski

„Wykluczony” Przemysława Majewskiego to historia, która zaintrygowała mnie swoim opisem, dlatego też zdecydowałam się sięgnąć po ten tytuł i poznać całą historię Jana Mrowińskiego, szerszemu gronu znanemu jako Mrówka. Mrówka w życiu nie miał łatwego startu, bieda w domu, ojciec stosujący w rodzinie przemoc, który dosłownie terroryzował wszystkich jej członków. Jako nastolatek chciał pomóc swoim bliskim i wyrwać ich z tego środowiska, jednak by było to możliwe, potrzebował pieniędzy. Właśnie dlatego zdecydował się na udział w napadzie z bronią w ręku. Niestety nie wszystko poszło zgodnie z planem, a Mrówka oddał niezamierzony, jednak śmiertelny w skutkach strzał, który skazał go na dwadzieścia pięć lat więzienia. Życie za kratkami, które odcięło go od cywilizacji, możliwości, ale również bliskich i ukochanej! Dwadzieścia pięć lat, tak wiele, choć niektórzy mogliby uznać, że można odsiedzieć i wrócić do świata. Niemniej jednak porównując życie w roku 2000, a dziś to zmieniło się tak wiele, że osoby, które odeszły w tamtym czasie, zdecydowanie miałyby trudności, pojawiając się ponownie w świecie dzisiaj. Nie inaczej jest w przypadku naszego głównego bohatera, którym dodatkowo targa samotność, która boleśnie mu doskwiera. Tak wiele lat, tak dużo mogło się zdarzyć, ilu osób po takim czasie już z nami nie ma, a technologia jak bardzo posunęła się do przodu. To właśnie z takimi wyzwaniami przychodzi zmierzyć się naszemu głównemu bohaterowi, który po latach nieobecności w życiu zyskuje możliwość powrotu do niego. Niezwykle trudna, emocjonalna i poruszająca historia, która już po przeczytaniu zostaje w nas na długo! Dominacja samotności, która przeszywa do szpiku, zły start, który nie był spowodowany, ani wybrany przez głównego bohatera, a który uniemożliwił Mrówce normalne życie. Czy zawsze musi być tak, że to nasze dzieciństwo już definiuje nas na całe życie, a pochodzenie może nam odebrać możliwość normalnego życia? Nie jest to łatwa lektura, ale niezwykle życiowa. Mogłaby ona się zdarzyć w realnym świecie, autor oddaje prawdziwość zdarzeń, pisze emocjonalnie, a główny bohater jest realistyczny i mimo złych czynów, których w życiu się dopuścił, ja obdarzyłam go sympatią, ale przede wszystkim współczuciem, które nasuwa się przy ogromie samotności, braku jakiegokolwiek wsparcia, jego dobrych chęci i mylnych wyborów. Zdecydowanie polecam ten tytuł, bo samotny w życiu czasem czuje się każdy z nas, ale jak ważne jest, aby potrafić sobie poradzić z naszymi emocjami! Naprawdę warto przeczytać!

Ta książka naprawdę mnie poruszyła. Nie tylko dlatego, że opowiada smutną i trudną historię, ale dlatego, że pokazuje człowieka takim, jakim jest naprawdę – nie idealnym, nie jednoznacznym, tylko pełnym błędów, słabości, emocji i nadziei. Kogoś, kto nie miał łatwego życia, ale mimo wszystko próbował coś zmienić, naprawić, zrozumieć siebie – choć może było już za późno. W bohaterze zobaczyłam osobę bardzo samotną, od zawsze stojącą gdzieś z boku. Tę samotność czuć od pierwszych stron – nie dlatego, że ktoś fizycznie go opuścił, ale dlatego, że cały świat jakby od początku nie miał dla niego miejsca. Dorastał w przemocy, wszedł w dorosłość z ciężarem, którego nikt nie pomógł mu unieść. A potem przyszła kara – surowa i długa. Ale najtrudniejsze zaczęło się dopiero po wyjściu. Wszystko wokół było inne. Zmienione. Obce. Nowoczesne, zimne, obojętne. To historia, która zostaje w głowie i w sercu. Smutna, prawdziwa, bez upiększeń. Po lekturze długo nie mogłam przestać o niej myśleć. Chętnie sięgnę po inne książki autora, bo jeśli pisze tak szczerze i mocno – to chcę więcej.