Przestań, proszę - Krystian Stolarz

Policjanci kryminalni w codziennej służbie zajmują się z reguły przestępstwami największego kalibru. To twardziele z krwi i kości, dobrze wyszkoleni i odporni na największe okropności. Niestety, na niektóre sytuacje nie da się uodpornić. Florian Gaderla to taki twardy i bezwzględny gliniarz, szorstki w odbiorze i skupiony na swoim zadaniu. Mało kto wie, że nosi on w sobie ciężkie brzemię, z którym walczy od lat. Pod jego skrzydłami pierwsze szlify w policyjnej robocie zbiera Zuzanna Macieszko, młoda policjantka, która musi bardzo mocno pracować na swoją reputację w zdominowanym przez mężczyzn wydziale. Nie jest lekko, ale Florian darzy ją wyjątkową sympatią i wsparciem. W mieście zaczynają ginąć w bardzo dziwnych okolicznościach dzieci. To są jedne z tych spraw, o których wspominałem wcześniej, nie da się na nie przygotować. Trzeba wyłączyć uczucia, profesjonalnie i metodycznie pracować po to, by winny poniósł karę. Policjanci łączą siły i całym wydziałem próbują rozwiązać sprawę zagadkowych śmierci. W miarę postępu, wiedzą coraz mniej, a zwłok przybywa. Ktoś rozpoczął łowy i nie zamierza się zatrzymywać. „Przestań, proszę” to piąta książka Krystiana Stolarza. Autor bardzo realistycznie zderza czytelnika z realiami pracy śledczych przy brutalnych zbrodniach dotyczących najbardziej niewinnych istot na świecie – dzieci. Książka nie jest łatwa w odbiorze, warto to zaznaczyć na samym początku. Jest to jednak jej największa siła. Przyznam się, że mi dwukrotnie polały się łzy w trakcie czytania, a przeczytałem ją praktycznie w trakcie jednej sesji. Zawartość tej książki jest w stanie skruszyć największego twardziela. To obraz ludzkiego cierpienia bez filtrów, a jednocześnie poruszająca lekcja empatii. Krystian Stolarz w moich oczach wyrasta na pisarskiego lidera w tematach, o których trzeba głośno mówić. Do tego, zestawiając z nią pozostałe cztery tytuły jakie nam już zaprezentował, można wywnioskować, że poczynił ogromny progres jakościowy. Ogromnie polecam. Jest to książka, którą każdy powinien poznać.

Florian wraz z policyjną partnerką Zuzanną stają przed poważnym zadaniem. Giną dzieci co zawsze budzi w ludziach skrajne emocje. Sprawa nie jest ani trochę prosta, a dowody wskazujące na konkretną osobę nie są aż tak pewne. Krzywda dzieci wymaga od służb wiele empatii i delikatności, ale czy każdy jest w stanie temu podołać. Jak strasznych rzeczy dopuszczają się dorośli względem dzieci i dlaczego społeczeństwo obok milczy.... Biorąc książkę spod "pióra" Krystiana Stolarza nie ma co oczekiwać, że będzie ona delikatna i subtelna. Tutaj za każdym razem jest mocno, okrutnie i niestety....prawdziwie. Krzywda dzieci powinna dotykać każdą strunę człowieczeństwa, powinna budzić sprzeciw i taką naturalną chęć pomocy... Dlaczego więc w tak świadomym społeczeństwie te biedne istoty nie mogą liczyć na nas dorosłych, dlaczego muszą się bać mówić prawdę, dlaczego są narażone na lincz ze strony rówieśników? Tak skrzywdzone dzieci, jeśli już wchodzą w świat dorosłych, bo niestety nie każdy do tego momentu dotrwa, sami powielają destrukcyjne i patologiczne zachowania rodziców. Przemoc w ich wykonaniu może przejawiać się w innej formie, tej nie widocznej na ciele, jednak niesamowicie raniącej duszę i psychikę, jest równie groźna co ta fizyczna, a może i nawet bardziej bo niedostrzegalna przez innych. Powieść właśnie o tych rodzajach przemocy opowiada. Jest trudna ale ważna i potrzebna, a sama fabuła wciąga od pierwszych stron. Nie wszystkiego się spodziewałam, autor zaskoczył mnie kilkoma zwrotami akcji i do samego końca trzymał w napięciu. Czytajcie, takie książki są po to aby otworzyć oczy, popatrzyć szerzej i dalej niż czubek własnego nosa.

Policja jest porażona kolejnymi zgonami wśród dzieci pochodzących z przemocowych środowisk. Sprawę dostaje doświadczony, gruboskórny Florian Gaderla oraz świeżo upieczona śledcza Zuzanna Macieszko, cechująca się dużą werwą i niepokornością. Oboje stają przed wyjątkowo trudnym wyzwaniem, które wymaga zagłębienia się nie tylko w bieżące tropy, ale i odsłonięcia demonów przeszłości... Najgłębiej dotykają emocjonalnie historie, które dotyczą tych najbardziej niewinnych. Autor w swojej powieści jako ofiary ukazuje dzieci, których życie od najmłodszych lat jest zbrukane przez piekło stworzone przez dorosłych - i to tych najbliższych. A choć tutaj czytamy fikcję literacką, to i tak w głowie zostaje przerażająca świadomość, jak wiele podobnych sytuacji dzieje się naprawdę. Tym mocniejsze jest tu przesłanie, tym bardziej porażający wydźwięk całej książki. Krystian Stolarz znakomicie kreuje policyjny świat, który zderza się z podłością ludzką i sam niejednokrotnie musi się w niej ubrudzić, aby ostatecznie dać oczyszczenie ofiarom. Obserwujemy kolejne zatrzymania, wyszukiwanie poszlak, analizy i przesłuchania, a każda kolejna informacja przybliża do zaskakującej prawdy. Cała opowieść zaczyna się już bowiem lata wcześniej, a my możemy zaobserwować najbardziej tragiczne konsekwencje zamienionych pod dywan krzywd. Świetnie są wykreowani bohaterowie, w szczególności nasz główny protagonista. Florian wzbudza respekt, szacunek, ale i współczucie, gdy obserwujemy zmagania z wewnętrznymi demonami i trudności w dostosowaniu się do społeczeństwa czy zagubieniem. Stanowi świetną kontrę do Zuzy - momentami dla mnie męczącej bohaterki, ale balansującej ich duet. Rozwiązanie kryminalnej zagadki mnie zaskoczyło, nie spodziewałam się, że taki kierunek ma obrać akcja, więc brawo dla sprytnego wodzenia za nos. To z pewnością książka, która zapadnie mi w pamięci - tak ciekawym śledztwem, jak i ważnym głosem ofiar przemocy domowej. Bardzo polecam!