Gdy tylko Cię ujrzałam - Paige Toon

"To fascynujące, jak dwoje ludzi może przejść przez płomienie tego samego doświadczenia i przedostać się na drugą stronę z zupełnie innymi bliznami." Subtelny romans z nutką tajemniczości w tle? Tak czy nie? Do takich powieści niewątpliwie należy "Gdy tylko cię ujrzałam" Paige Toon. Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki i wyznam szczerze, że z przyjemnością poznam także wcześniejsze tytuły, jakie wyszły spod jej pióra. Historia zawarta na kartach "Gdy tylko cię ujrzałam" jest tą, która chwyta za serce. Jej delikatna i nieśpieszna akcja podsyca ciekawość czytelnika. Z każdą przewróconą stroną chce się więcej i więcej. Chce się coraz bardziej zagłębić się w losy bohaterów. Poznać skrywane na dnach ich serc i dusz tajemnice, z którymi mierzą się każdego dnia. Hannah pracuje w poradni okulistycznej. Właśnie tu na badanie wzroku zapisuje się Sonny. Pierwsze spotkanie tej dwójki jest jak grom z jasnego nieba. Przystojny fotograf i młoda, ambitna, a przy tym piękna kobieta stanowią idealny materiał na romans? Prawda? Wydaje się, że od tej chwili będą szczęśliwą, spędzającą ze sobą każdą wolną chwilę parą. Ale nic bardziej mylnego... Hannah i Sonny to dwie brutalnie doświadczeni przez los dusze. Oboje dźwigają na swoich barkach ciężar bolesnej przeszłości. Oboje zmagają się z demonami, które nieustannie dają o sobie znać. Oboje stronią od trwałych relacji. Boją się zaangażowania. Wstydzą się tego, co ich spotkało. Nie chcą i nie potrafią o tym rozmawiać. A mimo to, jakaś magiczna siła ciągnie ich ku sobie i sprawia, że nie potrafią przejść obok siebie obojętnie. Oboje dają więc sobie wsparcie. Oboje są dla siebie zrozumieniem. Przyjaźnią się ze sobą, mimo iż oboje pragną czegoś więcej. Mimo to czekają na właściwy moment, wierząc, że ten nadejdzie. Czy jednak tak będzie? Paige Toon wprowadza nas w piękny, ale też bolesny romans, który nieraz skłoni do refleksji. Nieśpieszna fabuła, idealnie wykreowani bohaterowie, a także skrywane przez nich tajemnice sprawiają, że trudno jest oderwać się od lektury. Wciąga ona od pierwszych stron. Momentami bawi, momentami wzrusza. Ujmuje niewymuszonym wydźwiękiem, delikatnym klimatem i stylem. Mnie oczarowała, a Ciebie?

Czasem wystarczy jedno spojrzenie, by poczuć to 'coś' i zainteresować się drugim człowiekiem. Niestety, nie jest to przepis na żyli długo i szczęśliwie, bo nawet największe przyciąganie może mieć do pokonania ogromne przeszkody. Ale może dla wyjątkowej miłości warto je przezwyciężyć? Hannah pracuje jako optometrystka, natomiast nie jest to jej stała praca. W Anglii zamierza być tylko przez chwilę, a potem znowu ruszyć na podbój świata – taki tryb życia lubi. Jej rodzice osiedli w Australii i oprócz wujka, który ją wychował, nie ma na świecie już nikogo bliskiego. Z uwagi na swoje podejście do życia nie udało jej się nawiązać trwałych przyjaźni, a te ze studiów powoli przestają istnieć. Jednak może warto byłoby dla Hannah, by osiadła gdzieś na dłużej i zapuściła korzenie, uciszając nieco swojego niespokojnego ducha? Sonny nie cieszy się najlepszą renomą wśród znajomych i wszyscy wiedzą, że kocha kobiety… ale tylko przez jedną noc. Pracuje jako fotograf w Holandii i nie zamierza zostać w Anglii na dłużej, pomimo że tu mieszkają jego córki bliźniaczki. Tytuł ojca roku też zdecydowanie mu się nie należy i choć mężczyźnie nie można odmówić manier i wielu pozytywnych cech to jego podejście do życia i związków budzi niesmak wielu osób. Czy taki człowiek może kiedykolwiek się zmienić? „Gdy tylko cię ujrzałam” to kolejna książka Paige Toon, która nie zawodzi, choć nie określiłabym jej jako najlepszej od Autorki. A jednak ma ona coś takiego w swoim piórze, co sprawia, że czytelnik angażuje swoje emocje w opowiadaną historię, a powolny tryb opowieści zabiera go w odległą rzeczywistość bohaterów. Ogromną zaletą jest fakt poruszania trudnych tematów w tej historii, ukazanych z należną im powagą i odpowiednią analizą, ze zręcznym zwróceniem uwagi odbiorców na problemy, które są tu przedstawione. W książce spotkamy się z motywem ucieczki od zaangażowania, które dotyczy różnych jego form z uwagi na traumy z wczesnych lat dzieciństwa, zepchnięte w kąt i nieuporządkowane, by móc prowadzić normalne życie. Toon przypomina o bezcennej wartości terapii, rozmów, ale też chęci rozliczenia się z przeszłością. Delikatnie porusza także temat bezdomności, niezbyt popularny w tego typu literaturze, ukazując człowieczeństwo tych ludzi, i to, z czym muszą zmagać się na co dzień. Ciekawym zabiegiem jest włączenie salonu optycznego jako miejsca pracy głównej bohaterki, co nadaje oryginalności pozycji. Same postaci również wydają się nietuzinkowe, ponieważ zarówno Sonny, jak i Hannah, mają swoje demony i nie są krystaliczni w swych postawach życiowych. Dla miłośników slow burn ta pozycja to zdecydowany must read i jestem przekonana, że nie poczuję się zawiedzeni po skończeniu tej historii. Polecam!