Carrie (barwione brzegi) - Stephen King

Carrie White, to cicha i skromna nastolatka ucząca się jak jej rówieśnicy w jednej z amerykańskich szkół. Schyłek nauki i zbliżający się bal na zakończenie szkoły jest okazją do wyjścia z cienia. Carrie jest wychowywana przez matkę w bardzo ortodoksyjnych warunkach. Nie wolno jej nosić takich ubrań jakie by chciała. Spotkania z chłopcami lub wizyty na imprezach wspólnie z rówieśnikami to niestety dla niej sfera marzeń. Samotna i zamknięta w sobie dziewczyna jest bardzo źle traktowana przez rówieśników. Przemierza szkolne korytarze zupełnie sama, szara i zwykła osoba niedostrzegana na co dzień – chyba, że przez przypadek wpadnie na kogoś lub zostanie popchnięta – co zdarza się niezwykle często. Seria nieprzyjemności jakich doświadcza ze strony rówieśników i zmiany, które w niej zachodzą z uwagi na dojrzewanie wyzwalają w Carrie potworne zdolności. Nie mogąca liczyć na wsparcie ze strony matki i środowiska szkolnego zaczyna walczyć za pomocą nowo odkrytych umiejętności. Problem w tym, że w tym momencie żarty się kończą. Zaczyna się krwawa jatka….. „Carrie” to pierwsza powieść Stephena Kinga. Powstała w 1974 roku opowieść wydaje się być proroczą przepowiednią. Wystarczy spojrzeć na obecną skalę hejtu i psychicznego znęcania się ze strony najbliższych czy rówieśników. Przecież dzisiaj w naszym otoczeniu mnóstwo osób doświadcza podobnych przykrości. Ta książka uczy – może zabrzmi to górnolotnie, ale uczy człowieczeństwa. Tak jak 50 lat temu tak i teraz wskazuje, że szacunek do drugiej osoby jest najważniejszy. Nie rańmy i traktujmy innych ludzi tak jak sami chcielibyśmy być traktowani. Abstrahując od misji jaką niewątpliwie miała ta książka – „Carrie” to naprawdę kawał dobrej opowieści. Zrecenzowany przeze mnie egzemplarz to cudownie wydane przez Prószyński i S-ka arcydzieło z barwionymi brzegami tak pięknie współgrającymi z treścią w niej zawartą. Polecam gorąco