Córki żywiołów. Córka powietrza - Dorota Gąsiorowska

„Córka powietrza” to już moje kolejne spotkanie z twórczością autorki, która uwielbia w swoich powieściach łączyć teraźniejszość z przeszłością oraz rzeczywistość z magią! Podobają mi się połączenia, podoba mi się styl pisarki, która stopniowo odkrywa przed nami kolejne sekrety i powiązania. Wszystko jest w wyszukanym, delikatnym i wyjątkowym klimacie, który zwyczajnie pokochałam! Autorka przedstawia losy Avy, która wraca do rodzinnego domu, którym miała zająć się podczas nieobecności rodziców. Cisza i spokój to idealne warunki do pracy pisarki, którą jest Avy. Niemniej jednak nie potrafiła skupić się na pisaniu, do momentu otrzymania urodzinowego prezentu od nieznajomego – tajemniczej i pięknej rzeźby. Dzięki temu autorka poszukując osoby, która podarowała jej rzeźbę, odkrywa francuską poetkę, a za jej sprawą przenosimy się dziewiętnastego wieku, gdzie poznajemy siostry Laile oraz Julie, oraz ich rodzinę i odkrywamy tajemnice, które łączą je z Avy. Autorka fantastycznie potrafi balansować na granicy dwóch światów, przenosi nas w czasie, wplata odrobinę magii, ale w tak delikatny sposób, że nie przeszkadza ona czytelnikom, którzy nie są jej zwolennikami! Przyznam, że nie czytałam pierwszego tomu, ale z powodzeniem można sięgnąć po książkę bez jego znajomości, choć ja zdecydowanie zamierzam go nadrobić. Książki Doroty Gąsiorowskiej mają to do siebie, że wprowadzają spokój, nostalgię i wyciszenie. Do mnie styl autorki zdecydowanie trafia, mimo iż sama nie jestem fanem fantastyki, to tutaj jest ona tak delikatna i subtelna, że wręcz mi się podoba! Autorka pokazuje czytelnikowi piękno natury, ale również kobietę jako osobę silną, ale kruchą zarazem. Bohaterowie powieści są dopracowani i doskonale przemyślani. Dla mnie książka, która wciąga w swój magiczny klimat i ciekawi czytelnika. Czyta się bardzo przyjemnie i odpowiednia jest dosłownie dla każdego czytelnika! Bardzo polecam!

Czasem wytchnienie od dotychczas znanej nam rzeczywistości przynosi wiele ulgi. Ucieczka od zwyczajnego pędu, wsłuchanie się w siebie, docenienie natury i otaczającego nas świata to bezcenne wartości, o których zwykliśmy zapominać w codziennym funkcjonowaniu. I choć niełatwo jest porzucić swoją bezpieczną, bo znaną przestrzeń, to czasem warto zaryzykować jej zmianę, bo wiele może na tym zyskać. Ava to bardzo utalentowana pisarka, która podbiła rynek serią fantasy. Niestety, zmaga się z blokadą twórczą i nawet zaszycie się w pięknej Puszczy Zielonej, z dala od cywilizacji, jej w tym nie pomaga. Ma bardzo dobrą relację z rodzicami, jednak ci są oddaleni kilometry od niej, a przejmująca cisza momentami zaczyna kobiecie przeszkadzać. Dzień jej urodzin, nieoczekiwany prezent, a potem także nowy sąsiad stają się początkiem lawiny zdarzeń, która szybko zmienia zwyczajną, nieco nudną codzienność Avy w kalejdoskop zaskoczeń. Ale w końcu los jest wręcz ekspertem w zaskakiwaniu nas, gdy najmniej się tego spodziewamy. „Córka powietrza” to moje pierwszy spotkanie z twórczością Pani Doroty Gąsiorowskiej i z pewnością nie ostatnie, bowiem jej pióro jest wręcz magiczne i potrafi ukoić, wyciszyć, ale i zabrać w wyjątkowe miejsce, a to naprawdę rzadko spotykany talent. Choć książka należy do serii „Córki żywiołów” to śmiało można ją czytać bez znajomości poprzedniej części, mi w niczym to nie przeszkadzało, aczkolwiek nie ukrywam, że ta lektura rozbudziła moją chęć na poznanie pierwszego tomu. Za sprawą fabuły przenosimy się nie tylko do urokliwego zakątka Polski, w którym życie płynie wolniej, a otaczająca rzeczywistość sprawia, że doceniamy drobne rzeczy. To także podróż do przeszłości, do Paryża i Huelgoat we Francji, gdzie poznajemy losy Lalie, uroczej dziewczyny, która doświadczyła w swoim życiu naprawdę wiele. Pomysł na delikatne splecenie losów Lalie oraz Avy wypadł doskonale i stanowi świetne domknięcie ich życiorysów. W książce spotkamy się także z motywem sztuki i jej zbawiennego wpływu na człowieka, delikatną magią, która wprowadza wiele ciepła do opowieści, ale także rodzinnymi tajemnicami i różnymi wymiarami miłości. Autorka zręcznie podejmuje się także tematu rodzicielstwa oraz tego, co sprawia, że ten tytuł ma moc. Znajdziemy tu także wplecioną, pełną delikatności historię miłosną, która idealnie współgra z resztą przedstawianych wydarzeń. Jeśli macie ochotę na wyjątkową powieść obyczajową, która pomimo swojej objętości w całej mierze absorbuje, niesie refleksję i ukojenie dla duszy, to zdecydowanie warto pochylić się nad tą propozycją.

Zmysłowy, magiczny klimat z części pierwszej tak silnie rozkochał mnie w sobie, iż z niecierpliwością wyczekiwałam kontynuacji. Dorota Gąsiorowska ponownie zafundowała czytelnikom iście oniryczną podróż, gdzie życiowe rozterki, walka o marzenia i miłość oraz wyjątkowa więź z naturą przeplatają się z mrokiem i nieobliczalnością, a także ulotnością ludzkiego życia. Ta opowieść jest jak sen, w którym piękne marzenie nieuchronnie kroczy ku zagładzie, otaczająca ciemność bowiem zbyt często przejmuje kontrolę nad ludźmi, dlatego niepokój staje się naszym nieodłącznym towarzyszem... Krocząc z wypiekami na twarzy po stronnicach tej niespiesznej historii, po raz kolejny doświadczyłam absolutnego zachwytu. Pióro Doroty Gąsiorowskiej wyróżnia się poetyckim, nadzwyczaj sugestywnym stylem, dlatego wszelkie opisy rozpalają zmysły, trafiają wprost do serca, czyniąc z czytającego niemal naocznego świadka nakreślonych wydarzeń. Tak, to jedna z tych głębokich, sensualnych opowieści, jakie chłonie się całym sobą, każdą cząstką, a zapomnienie, które funduje lektura, zaczyna wreszcie przypominać otumaniający trans, z jakiego niełatwo się wyrwać, nawet po zakończeniu czytania. Wyjątkowa w każdym calu, dotykająca najciemniejszych zakamarków ludzkiej duszy, paraliżująca skrajnymi emocjami! "Córka powietrza" to mistyczna, pełna wzruszeń, łez i uśmiechu, dopieszczona magicznym, odurzającym klimatem opowieść, w której nie sposób się nie zatracić. Wspaniały baśniowy klimat, doskonałe kreacje bohaterów, sieć misternie utkanych rodzinnych sekretów, walka o marzenia i wyjątkowa więź z naturą, a wwszystko to nakreślone niebywale błyskotliwym piórem! Zanurzcie się w tej niespiesznej, klimatycznej, urzekającej historii, przesiąkniętej magią, tajemnicami i mrokiem, czającym się niemal za każdym rogiem i przeżyjcie niezapomnianą, sensualną podróż, niosącą nostalgię, ukojenie, lecz również ogromną zadumę. Polecam całym sercem!

Kolejne pozytywne opinie o pierwszej części serii Córki żywiołów przekonały mnie by chociaż spróbować ją przeczytać. Stwierdziłam,że jeśli nie odnajdę się w tej historii to po prostu ją porzucę. Jednak historia mojej imienniczki bardzo mi się spodobała. Dlatego,gdy zobaczyłam zapowiedź drugiej części, już się nie wahałam. "Córka powietrza" jest osobną historią i spokojnie można po nią sięgnąć nie znając "Córki ziemii". Tym razem poznajemy Avę, pisarkę, która po sukcesie swojej ostatniej serii fantasy ma wrażenie, że straciła wene. Dom w sercu Puszczy Zielonej, cisza i spokój nie pomagają jej z skończeniu najnowszej powieści. Tajemniczy prezent od nieznanego nadawcy, dziwna ważka, która sprawia wrażenie nie z tego świata, budzący niepokój nieznajomy wprowadzający się do domu obok i rodzice, którzy zdają się mieć jakiś sekret. To wszystko sprawia, że Ava postanawia zgłębić tajemniczą historię sprzed lat i poznać losy francuskiej pisarki Lalie Rousseau. Co odkryje Ava i jaki wpływ będzie miało to na jej życie? Dajcie się porwać tej książce i przekonajcie sami. Choć nie przepadam za długimi opisami i leniwym snuciem opowieści, są takie książki spod których uroku nie sposób się wyrwać. "Córka powietrza" serwuje nam nie jedną, a dwie ciekawe historie, których zakończenie pragniemy poznać z każdą stroną coraz bardziej. Ledwo skończyłam tę, a już czekam na kolejną córkę żywiołów.