Jeffrey Dahmer. W głąb umysłu kanibala-zabójcy - Christopher Berry-Dee

Seryjny morderca – już samo to określenie przyprawia o ciarki. Kojarzy nam się z nim człowiek bezduszny, nieposiadający jakichkolwiek zahamowań i wyrzutów sumienia, który stwarza piekło na ziemi dla innych, najczęściej niczemu niewinnych ludzi. Jak działa ich umysł? Skąd biorą się tacy zwyrodnialcy? Czy bliskie otoczenie jest w stanie szybciej zareagować i rozpoznać oznaki, że ktoś jest zagrożeniem dla społeczeństwa? Te pytania stale zadają sobie osoby związane zawodowo z kryminalistami, niestety w tym wypadku nie ma jednoznacznych odpowiedzi. Jeffrey Dahmer nie był szczególnie wyróżniającym się człowiekiem. Od dziecka był wycofany, trudno mu przychodziło zawieranie nowych znajomości, a jego sytuacja rodzinna nie należała do najlepszych. A jednak nie doświadczył ciężkich traum, które mogłyby spowodować wypaczenie jego umysłu i skierowanie go na ścieżkę zła. Potrafił świetnie się kryć, latami wypracował sobie plan działania, który świetnie się sprawdził. I zabijał. Znany jako Kanibal z Milwaukee w latach swojej „działalności” zabił i poćwiartował, aż siedemnastu mężczyzn. Uznany za winnego piętnastu morderstw został skazany na dożywotnie więzienie, jednak nieco ponad dwa lata później został zabity, odbywając swój wyrok. Christopher Berry-Dee w swojej książce przede wszystkim szuka powodów, dlaczego Dahmer stał się tym, kim był. Cofa się aż do jego narodzin, analizuje dzieciństwo, sytuację w domu, jego szkolne lata i próbuje znaleźć czynnik zapalny, który zapoczątkował jego inne narodziny – narodziny mordercy. Jednak, jak sam wskazuje, wiele osób boryka się z podobnymi problemami co Jeffrey – brak należytej opieki, rozwód rodziców, trudności w nawiązywaniu relacji z rówieśnikami, odkrywanie własnej seksualności, a jednak nie stają się bezdusznymi zabójcami. Czy można, jakkolwiek usprawiedliwić jego czyny? Cóż, nawet po lekturze jego życiorysu, jest to dla mnie niewykonalne. Autor przybliża nam też portret każdej z ofiar kanibala, co jeszcze mocniej uderza w czytelnika- bowiem ofiary są znane, mają nie tylko imię i nazwisko, ale też własny rys historii, bliskich, aspiracje i marzenia. Trwogą napawa działalność policji, a raczej jej brak, bo bezsprzecznie można było uratować kilka żyć, gdyby ktoś zainteresował się Dahmerem szybciej. To ciekawie napisana pozycja, wstrząsająca w swych szczegółach i niezwykle dopracowana. Czy udało się zajrzeć Autorowi w głąb umysłu zabójcy? Niekoniecznie. Ale wykonał kawał tytanicznej pracy, by jakkolwiek zrozumieć postępowanie kanibala i dotrzeć do korzeni. Polecam każdemu fanowi tego typu pozycji!