Cztery pory roku w Japonii - Nick Bradley

„Cztery pory roku w Japonii” Nick Bradley to wyjątkowa powieść, zupełnie inna od tych, po które z reguły sięgam. Zazwyczaj książki, które wybieram, mają szybką, zwartą akcję, w której nie zatrzymujemy się nawet na moment. W tym przypadku jest zupełnie inaczej, ale wcale nie jest to złe. Wraz z tym tytułem w znacznym stopniu zwolniłam, czas zwolnił, ale ma to ogromne plusy. To dla czytelnika chwila nostalgii, spokoju, zyskujemy czas nad przemyśleniem sensu życia, zastanowieniem się nad swoim życie, nad tym, za czym tak naprawdę ciągle gnamy i co przez to chcemy osiągnąć, czy jakie wartości w życiu mają dla nas największe znaczenie. Historia przedstawia losy Kyo, który po nieudanej próbie dostania się na medycynę czuje się bardzo rozczarowany. Czuje, że zawiódł bliskich i siebie, dlatego chcąc odpowiednio przygotować się do kolejnego egzaminu, decyduje się na wyjazd do Ayako, swojej babci. Wyjazd ten jednak okazuje się nie być łatwym, gdyż z babcią nie utrzymywał bliższych kontaktów i jest ona dla niego zupełnie obcą osobą. Początkowo ich relacje nie są najlepsze, jednak z biegiem czasu to się zmienia w znacznym stopniu. Historia to spokojny azyl, do którego każdemu dobrze zrobi raz na jakiś czas się wybrać. Historia porusza wiele trudnych, ale zarazem bardzo istotnych tematów, które dotyczą każdego z nas. Książka pozwala nam przeżywać wraz z bohaterami ich historie, daje nam czas do ich przeanalizowania, odniesienia do własnych przeżyć, a także zrozumienia podejmowanych przez nich decyzji. Wspaniałym atutem całości jest również nietypowa sceneria, w którą autor nas zabiera! Japonia, którą wraz z powieścią zwiedzamy, otacza nas swoim urokiem, dając spokój i świeżość. Jest to wyjątkowa, spokojna, nostalgiczna historia, która jednak zostaje w głowie na długo! Bardzo serdecznie polecam sięgnąć po ten tytuł, bo pozwala nam na chwilę zwolnić, zapomnieć o codzienności i cieszyć się wspaniałą historią. Za możliwość przeczytania powieści serdecznie dziękuję wydawnictwu.

Nick Bradley funduje czytelnikowi sensualną, niespieszną i niebywale refleksyjną podróż do klimatycznego miasteczka Onomishi, gdzie otrzymuje on niepowtarzalną możliwość obserwacji skomplikowanego procesu budowania relacji, poznawania swoich korzeni, a nawet spełniania marzeń. Kyo, któremu nie udało się dostać na studia medyczne, przeprowadza się tu do babci, ktorej w zasadzie prawie nie zna. Obserwowanie, jak powoli zbliżają się do siebie, pokonują własne demony, a także wyciągają wnioski z popełnionych błędów, staje się wyjątkowym doświadczeniem, jakie angażuje niemal wszystkie zmysły. Co ciekawe, w tej pięknej opowieści mamy do czynienia z ciekawym zabiegiem, historii w historii, albowiem Kyo i jego babcia to bohaterowie książki znalezionej w metrze przez będącą na skraju załamania Flo, która postanawia ją przetłumaczyć. Staje się to jej celem i motywacją do zmian, dzięki czemu może wreszcie odbić się od dna. Czy uda jej się odnaleźć tego, kogo poszukuje? Krocząc po stronnicach tej niespiesznej historii, wielokrotnie doświadczyłam absolutnego zachwytu. Pióro Autora wyróżnia się poetyckim, nadzwyczaj sugestywnym stylem, dlatego wszelkie opisy rozpalają zmysły, trafiają wprost do serca. Tak, to jedna z tych głębokich, sensualnych opowieści, jakie chłonie się całym sobą, każdą cząstką. Droga do poznania samego siebie i dążenie ku realizacji prawdziwych marzeń często bywa wyboista i ta klimatyczna, zmysłowa opowieść cudownie to oddaje. „Cztery pory roku w Japonii” jest przepiękną, niespieszną, otumaniającą japońską historią o przemijaniu, konfliktach ludzkiej egzystencji, doświadczaniu i spełnianiu marzeń, lecz to także oniryczna opowieść o harmonii, porażkach i przykrościach, jakie bezsprzecznie są wpisane w nasze życie. Nick Bradley funduje czytelnikom niezapomnianą, odurzającą podróż na pograniczu jawy i snu, która przyniesie ukojenie, zadumę i nadzieję. Polecam całym sercem!

"Cztery pory roku w Japonii" opowiada historię tłumaczki Flo w kryzysie. Poszukująca sensu życia kobieta natrafia na porzuconą w metrze powieść, która stanowi impuls do zmian. Jednocześnie poznajemy zamkniętą w sobie Ayako i jej utalentowanego wnuka Kyo, którzy usiłują dotrzeć do siebie ponad podziałami. Jak połącza się te historie? Ta książka to piękny hołd dla japońskiej kultury, historii i obyczajności. Autor z pasją maluje przed czytelnikiem obrazy pięknych okolic, subtelne walory sztuki, fascynujące haiku czy przysłowia, które zachwycają trafnością. Cała książka napisana jest w zbliżonej do tej, jakże trudnej do uchwycenia, aurze tamtejszej literatury. Nie było to może to samo, co czytać powieść faktycznie azjatyckiego pisarza - mają w sobie coś niespotykanego, czego nie idzie objąć słowami, a wyczuwa się smakując książki - ale autor był ku temu całkiem blisko. Opowieści o Flo, Ayako i Kyo mają w sobie interesujący łącznik fabularny, którego nie chce szerzej zdradzać, aby uniknąć spoilerów, natomiast uznaje, że zabieg był pomysłowy. Ponadto wkraczamy w atmosferę przemijania i zmian, które towarzyszą kolejnym porom roku. Razem z nimi transformacje przechodzą w różnym stopniu bohaterowie, budując kolejne kroki w relacjach, pasjach i leczeniu wewnętrznego cierpienia. Całość ma w sobie sporo emocji, które najsilniej wyczuwalne są w pozornie zwykłych chwilach, a jednak tak pełnych zadumy. Sporo tu myśli, analiz siebie oraz innych, przeżyć wewnętrznych. Dynamika powieści jest bardzo wolna, co z jednej strony pozwala przyswoić walory języka powieści oraz egzotyki przestrzeni, a z drugiej - momentami troszkę mi się jednak sceny dłużyły i, mimo docenienia ich wartości, zabrakło mi nieco płynności oraz swoistej zgrabnej lekkości w efekcie końcowym, co jest dla mnie małym minusem. Książka jest ciekawie wzbogacona we wstawki z ilustracjami i zdjęciami, które pozwalają lepiej wejść w jej świat. Oglądałam je z przyjemnością (nawet kod QR działał - mega!) Podsumowujac: to intrygująca historia, która ma wiele do zaoferowania, nawet jeśli nie idealna, to i tak warta uwagi