Zamieć - Karolina Wójciak

Napisanie dzisiejszej recenzji sprawiło mi ogromną przyjemność. Każda książka autorki to majstersztyk w wyprowadzeniu czytelnika w pole! Mówię całkiem serio. Weźcie jakąkolwiek książkę Karoliny, a sami przekonacie się, że miałam rację. W chwili jak wzięłam książkę do ręki i zaczęłam czytać pierwsza myśl, jaka wpadła mi do głowy była „Rany boskie, będzie się działo” Z każdym rozdziałem myślisz, że zaczynasz zdawać sobie sprawę z intencji bohaterów, kto jest dobry, a kto zły, że tym razem wiesz, jakie będzie zakończenie, a tu nagle autorka podkłada nogę i upadasz na twarz z miną, ale o co chodzi? Jak to się stało? No cóż, wstajesz otrzepujesz odzież z piachu, gdy nagle przy prostowaniu się uderzasz głową o coś, co wisi nad tobą i znowu myślisz „no kurka wodna, skąd to się tu wzięło”? Takie są właśnie książki autorki. Zagadka goni zagadkę. Masz nerw, bo musisz iść np. spać a tu moment, w którym ktoś robi coś i trzeba doczytać potem wstajesz rano zła/ły, bo zarwałaś/łeś noc i przysięgasz sobie, że dziś położysz się wcześniej spać, lecz przychodzi ten moment bierzesz książkę i powtarzasz tę samą sytuację! No sami powiedzcie jak tutaj nie mieć nerwa! Oczywiście to wszystko w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Uzależniasz się od jej książek, bo potrafią zawładnąć całym twoim światem, a patrząc na jakąkolwiek pozycje jej autorstwa widzisz/słyszysz jak „woła” do ciebie „Chcesz poznać, jaki skrywam sekret”? Chcesz wiedzieć, jak połączyć sznurki i przekonać się, że prawda i tajemnica nie zawsze są dobre, żeby je poznawać/odkrywać? Oprócz intryg tajemnic mamy też ludzką krzywdę, która miała miejsca. Ten temat mocno mną wstrząsnął. Ile rodzic jest w stanie poświęcić dla ratowania gospodarstwa domowego często przechodzi ludzkie pojęcie, ale to, jaką krzywdę potrafią zrobić lekarze tylko dlatego, żeby zaspokoić własne ciągoty, badanie naukowe albo ciekawość (a co będzie jak?) to już przekonacie się sami. Dorosły powinien być wzorem dlatego młodszego pokolenia, lecz potrafimy, i to zniszczyć, krzywdząc je tylko dlatego, że nie mogą się bronić. Jedno miejsce akcji, a dzieje się w nim więcej niż w jakiejkolwiek serii książek. :p Idealnie sprawdza się powiedzenie „Nie oceniaj książki po okładce” i tutaj przekonasz się, do kogo to można podpiąć. Przeszłość, jaką posiadamy może być smutna, dramatyczna, znienawidzona, ale czy to wystarczający powód do zadawania zadośćuczynienia? Czy nie lepiej zapomnieć i żyć dalej? No cóż, to już wam do oceny. Z całego serca polecam „Zamieć”, a tym którzy chcą wiedzieć, o czym jest książka zapraszam na każdą stronę z tą pozycją. Dla pozostałych mam „wspaniałą” wiadomość. :p I tak nie zgadniecie, kto trzyma i pociąga za sznurki. :D (dzieje się tyle co w niejednej trylogii). Jak wcześniej napisałam tak wsiąkniesz w tę akcję, tak polubisz lub znienawidzisz bohaterów, że na koniec poczujesz satysfakcje albo rozgoryczenie, innymi słowy, rollercoaster na pełnych obrotach.