Zima Naszej Goryczy - John Steinbeck

Nawet gdybym nie wiedziała, że to ostatnia powieść Steinbecka, odebrałabym ją jak swoiste pożegnanie, rozliczenie ze światem, autopsję goryczy. Myślę o tej krótkiej przestrodze autora w przedmowie, by nie próbować identyfikować fikcyjnych postaci i sytuacji, a raczej przyjrzeć się własnemu otoczeniu, bo powieść dotyczy znacznej części Ameryki. Sądzę, że nie tylko Ameryki. Dotyczy nas wszystkich w tak zwanej prozie życia. Steinbeck był genialnym obserwatorem i nie po raz pierwszy zachwyca swoją celnością. Człowiek zrezygnowany, to taki, któremu się wydaje, że dotarł do swojego celu, tyle, że nie do tego, do którego zmierzał. Czasami jednak wystarczy jedna iskierka, by uwierzył, że wszystko może się jeszcze odmienić. Tylko czy na lepsze? Taka to już ludzka natura, sądzić, że trawa jest zieleńsza po drugiej stronie płotu. Niełatwo jest okiełznać apetyt, gdy nagle, a zwłaszcza niespodziewanie, zacznie spadać manna z nieba. Nie jest jednak powiedziane, że to ambrozja. Równie dobrze może to być arszenik. Być może ważniejsze jest nie to, co osiągamy, a jak to robimy. Nic, co jest nam dane, nie jest nam dane na zawsze. Łatwo zachłysnąć się bogactwem, zachwycić nowym, wspaniałym życiem i zapomnieć, że to, co błyszczy, nie zawsze jest diamentem. Czasami to zwykłe szkiełko, które, łamiąc się, obnaża swoją brzydotę. Tak jak i perfidia świata.