Pani March - Virginia Feito, Tomasz Wyżyński

Życie na świeczniku niesie ze sobą mnóstwo obowiązków, chociażby dbanie o wizerunek, jaki ostał wykreowany wśród znajomych i nie tylko. Dzisiejsza recenzja dotyczy książki „Pani March” autorstwa Virginii Feito. Kto z was chciałby być bohaterką książki? Książki, która napisał własny mąż lub żona? Nie wiem, jak wy, ale ja chciałabym być pierwowzorem głównej bohaterki, no chyba że byłaby to zła postać lub jakaś taka co ma z głową nie tak wtedy wybaczcie, ale popłakałabym się. :p Jedno rzucone mimochodem zdanie rozpoczyna lawinę zdarzeń, które…?! Tego już dowiecie się sami. Standardowo odsyłam was na stronę np. wydawnictwa w celu zapoznana się z opisem książki, ale uwieźcie tego, co znajdziecie w środku jeszcze nie było. Momentami poważnie, ale i śmiesznie to daje według mnie taką równowagę w tym wszystkim. Pani March jest kobietą, która fantastycznie „radzi sobie” z obowiązkami domowymi, jak i towarzyskimi. Zwróćcie uwagę na ten cudzysłowów, bo w czterech ścianach tego idealnego domu jest całkiem co innego. Ile wkładu w poukładany czysty dom i rodzinę jest dzięki Pani March dowiecie się osobiście. Jeżeli jesteś osobą, która lubi „szybką jazdę” to tutaj tego nie znajdziecie, ale mimo mozolnej rozgrywającej się akcji naprawdę książka potrafi wciągnąć i chcesz dowiedzieć się, jaka jest odpowiedź i kto jest winny morderstwa. Macie dużo psychologii, czarnego humoru oraz zmieszania czytelnika w to, co wydaje się oczywiste, a takie nie jest. Lektura idealna na takie niedzielne popołudnie pod kocem, mimo że mamy morderstwo. :p Znacie szwedzką pisarkę Camille Läckberg? Jak tak to tutaj momentami macie taką właśnie akcje. Na końcu, poznając co i jak dociera do was, że byliście blisko rozwikłania zagadki albo bardzo, bardzo daleko i takie pytanie w głowie „ale jak to…”. Polecam każdemu, kto szuka czegoś mało oczywistego.

Tym razem sięgnęłam po znakomity debiut literacki Martty Kaukonen "Podążaj za motylem". Znalazłam tutaj czterech głównych bohaterów. Każdy z nich jest inny, jednak wszystkich coś łączy. Czy odkryjecie to pierwsi? Ira — jest najmłodszą bohaterką. Jak sama o sobie mówi, jest seryjną morderczynią. Byłam bardzo ciekawa, na jakiej podstawie wybiera swoje ofiary i jakimi motywami się kieruje. Interesowało mnie również, dlaczego w ogóle zaczęła mordować. Pod koniec książki poznałam całą prawdę i powiem wam, że ta bohaterka mnie bardzo zaskoczyła. Polubiłam ją. Ira jak sama o sobie mówi, jest chroniczną i patologiczną kłamczuchą. Czy takiej osobie można ufać? Jej dzieciństwo nie było usłane różami. Przekonacie się o tym, czytając książkę "Podążaj za motylem". Cierpiała na anoreksję. Czy wygrała z tą chorobą? Czy ta choroba miała wpływ na to, kim teraz jest? Ta postać jest bardzo mroczna i jednocześnie przyciągająca. Może dlatego tak ją polubiłam. Clarissa jest drugą główną bohaterką. Jest bardzo dobrą terapeutką — psycholożką. W swoim zawodzie pracuje już od ponad dwudziestu lat. Jest bardzo rozchwytywaną osobą. Udziela wywiadów i występuje w telewizji. Oprócz tego prowadzi własny gabinet, który mieści się w jej domu. Jest dojrzałą kobietą. Twierdzi, że Finlandia broni pedofilów, a nie ich ofiary. Mam cichą nadzieję, że to jest tylko wymysł autorki. Tan bohaterka również wiele przejdzie. Jednak ja jej nie polubiłam. Nie podobało mi się jej zachowanie. Strasznie osaczała swoją pacjentkę. Pekka — to mąż naszej psycholożki. Początkowo wydawał mi się potulny jak baranek, jednak z biegiem stron całkowicie zmieniłam o nim zdanie. Czy na plus, czy na minus domyślicie się po przeczytaniu całej historii. Czy był pantoflarzem? Ostatnim bohaterem tej powieści jest Arto. Jest upadającym dziennikarzem. Co jakiś czas pisze artykuły dla gazety "Helsingin Aviisi". Jego kariera wisi na włosku. Wszystkiemu winien jest jego pociąg do alkoholu. Po śmierci żony popadł w alkoholizm i do tej pory nie może się pozbierać. Czy zawalczy o lepsze jutro? Czy raczej stoczy się na samo dno? W tym bohaterze było coś tajemniczego i za wszelką cenę chciałam to odkryć. Poznając całą jego historię, po części zrozumiałam jego zachowanie. Moim zdaniem "Podążaj za motylem" jest idealnym debiutem literackim. Ma wszystko, co dobry thriller psychologiczny powinien mieć. Jest adrenalina, trzymanie w napięciu i niesamowite zwroty akcji. Do tego bardzo dobrze przedstawieni są bohaterowie. Fabuła jest palce lizać. Idealna książka dla wszystkich miłośników thrillerów psychologicznych. Tej powieści się nie czyta, przez nią się płynie. A gdy się kończy, szczęka opada na ziemię. Gratuluję udanego debiuty. Z niecierpliwością czekam na kolejną ciekawą historię tej autorki. Warto sięgać po debiuty, ponieważ można odkryć prawdziwą perełkę. Ta historia trafia na moją listę top 5 kwietnia.

Jak już pewnie wiecie, uwielbiam czytać powieści debiutantów. Tym razem dałam szansę Virginii Feito i jej książce pod tytułem "Pani March". Historia ukryta na jej kartkach od samego początku była dla mnie tajemnicą. Poznałam główną bohaterkę Panią March. Dziwiło mnie, że od razu nie poznałam jej imienia. Mało tego, jej imię przedstawione jest w książce tylko jeden raz. Oczywiście nie zdradzę wam, jak ona ma na imię oraz w którym miejscu je poznacie. To jest moja słodka tajemnica. Ta bohaterka jest dość tajemnicza. Zagłębiając się w lekturze, coraz bardziej dochodziłam do wniosku, że ma nierówno pod kopułą. Pomału odkrywałam jej tajemnicę i powiem wam, że na końcu przeżyłam niemały szok. Dlaczego? Musicie się o tym przekonać sami. Jej mężem jest ostatnio rozchwytywany pisarz George March. Jego ostatnia powieść wywołała ogromną sensację. Przybyło mu sporo fanów. Prawdopodobnie pierwowzorem jego głównej bohaterki jest właśnie jego żona. Co z tego wyniknie? Czy Pani March będzie z tego zadowolona? Państwo March (albo jak chce autorka Marchowie) mieszkają w apartamencie na piątym piętrze w dzielnicy Upper East Side w Nowym Jorku. Mają pomoc domową. Pani Martha ma około 50 lat i uwielbia rządzić się w kuchni. Czy dogaduje się z Panią March, czy raczej drą ze sobą koty? Państwo March mają 8-letniego synka Jonathana. Wydaje się być samotnym dzieckiem. Rodzice nie bardzo się nim interesują. Każde z nich jest zajęte swoimi sprawami. Często jedząc kolację, zapominają, że obok nich siedzi ich wspólny syn. Współczułam mu takich rodziców. George ma jeszcze starszą córkę z pierwszego małżeństwa. Pani March nie bardzo ją trawi. Prawdopodobnie jest zazdrosna o więź, jaka łączy córkę z ojcem. Szkoda, że nie zbudowała podobnej relacji ze swoim synkiem. Jeden zły podszept i Pani March zaczyna wariować. Za wszelką cenę musi przeczytać najnowsze dzieło swojego męża. Chce poznać prawdę. Dlaczego wszyscy się tak dziwnie na nią patrzą? Czy oni coś wiedzą? Czy dostrzegają więcej niż ona? Czemu akurat teraz jego książka zyskała taką popularność? Pani March posunie się do szpiegowania. To, co odkryje, wywróci jej życie do góry nogami. Czy jej mąż okaże się seryjnym mordercą? Prawda jest znacznie gorsza, niż mi się to wydawało. Koniecznie musicie ją poznać. Książka "Pani March" nie wywarła na mnie ogromnego wrażenia. Na początku tej historii musiałam się w nią wkręcić, a im dalej tym było dziwniej. Zastanawiałam się, czy to ze mną jest coś nie tak, czy raczej z główną bohaterką i jej mężem. Książkę czytałam przez kilka dni. Po jej przeczytaniu pozostałam ze stwierdzeniem: co za pokręcona historia. Życzę autorce kolejnych ciekawszych historii. Cieszę się, że odważyła się wydać tę książkę. Ps. Pierwsze śliwki robaczywki.