Dziady i dybuki - Jarosław Kurski

Legendę łatwo przyswoić, z prawdą żyć na ogół trudniej

I nagle buchnęła starannie skrywana, wstydliwa rodzinna historia. Walnęła faktem, wychłostała konkretem. Odszpuntowany dybuk skoczył na mnie, Bogu ducha winną ofiarę, jak na świeże mięso, jak do ciepłej krwi. A wlazł we mnie, a rozsiadł się we mnie, męczył pytaniami, podpowiadał tropy, pchał w czeluści internetu. Taplał w wylewającym się stamtąd antysemickim błocie, oblepiał narodowym jadem, nurzał w "spisku żydowskim przeciw Polsce". Szeptał:

-Napisz, napisz. Jedyny jesteś, jedyny. Władzę masz. Całkowitą.

-Jaką władzę?

-Ty żyjesz!

fragment książki