Jak to jest, ponadludzkim wysiłkiem zdobywać nieprzyjazne człowiekowi szczyty? Czy w górach panuje równouprawnienie? Co jest prawdziwą siłą himalaistów? Sprawdźcie, jak o badaniu wytrzymałości ludzkiego organizmu opowiadają mężczyźni, a jak kobiety.
Człowiek na szczycie możliwości
Himalaizm to, przynajmniej według słownika, wspinaczka wysokogórska uprawiana w Himalajach. Ale to zdecydowanie za mało, aby opisać wszystkie emocje, dylematy, wysiłek i nierzadko walkę z żywiołem lub sobą samym. To, co pomiędzy pierwszym krokiem w nieznane a powrotem, który często niesie ze sobą przemianę wewnętrzną jest trudne do opisania, bo osobiste i subiektywne. Himalaizm to badanie i przekraczanie swoich granic, sposób na spotkanie się ze sobą samym w warunkach, które z perspektywy naszych komfortowych domów trudno sobie nawet wyobrazić. Himalaizm to symbol zdobycia tego, co niezdobywalne i przykład na to, że ludzkie możliwości są znacznie większe, niż nam się wydaje. Co najważniejsze, dotyczy to w takim samym stopniu kobiet, jak i mężczyzn. Żadna płeć w zderzeniu z górami nie okazuje się mniej wprawna. W końcu kondycja i siła na kilku tysiącach metrów nad poziomem morza liczy się tak samo, jak silna psychika.
Prawdopodobnie niewielu osobom, które to czytają, uda się zdobyć Mount Everest czy K2. Wielu pewnie uważa himalaizm za szaleństwo, sport dla lekkomyślnych i spragnionych wrażeń. Inni zazdroszczą hartu ducha i odwagi. Całe szczęście dzięki dobrym książkom pisanym przez himalaistów możemy dowiedzieć się, jakie są góry z perspektywy męskiej i żeńskiej. Perspektywy osób, które zdobyły się na odwagę, by zmierzyć się z nimi.
Uciec przed śmiercią
"Przeżyć. Moja tragedia na Nanga Parbat” Elisabeth Revol przez miłośników himalaizmu nazywana jest pozycją obowiązkową. Opowiada historię całkiem świeżą, bo z 2018 roku, którą żył cały świat. To wtedy Tomasz Mackiewicz i Elisabeth Revol, po brawurowym zdobyciu szczytu, utknęli w jednej z górskich szczelin. Tomasza Mackiewicza dopadła choroba wysokościowa, a Elisabeth Revol próbowała go ratować... za wszelką cenę. Wtedy z pomocą ruszyli Adam Bielecki, Denis Urubko i Jarosław Botor, którzy uczestniczyli w tym czasie w Zimowej Narodowej Wyprawie na K2. Akcja została przeprowadzona perfekcyjnie, ale niestety udało się uratować tylko Elisabeth Revol. Co czuje kobieta, która jako jedyna ocalała z podróży, która miała być spełnieniem marzeń? Czy zdawała sobie sprawę z niebezpieczeństwa, zanim podjęła decyzję o zdobyciu góry? Czy ma wyrzuty sumienia? Osobista książka Revol to możliwość zrozumienia tego, co wydaje się abstrakcyjne.
Ambicja pchająca w górę
„Gdyby to nie był Everest…” to z kolei książka pisana z męskiej perspektywy. Jak się okazuje, wcale nie tak odległej od kobiecej. Wspomnienia Leszka Cichego, spisane przez Piotra Trybulskiego, pozwalają zrozumieć ambicje i pragnienia przekraczania własnych granic. Umożliwiają też poznanie prawdziwego sensu zdania „Gdyby to nie był Everest, to byśmy chyba nie weszli”, wypowiedzianego przez legendarnego himalaistę 17 lutego 1980 roku, po pierwszym zimowym zdobyciu Mount Everestu.
Czy można zrozumieć himalaizm, czytając książki? Niezupełnie, w końcu trud, ból i zimno można sobie tylko wyobrazić. Ale te dwie pozycje: "Przeżyć. Moja tragedia na Nanga Parbat” oraz „Gdyby to nie był Everest…” z pewnością umożliwią dokładne przeanalizowanie tego, co ma w głowie mężczyzna, a co kobieta, decydujący się na tak ryzykowny krok, jak zdobycie szczytu w Himalajach.
