Dziewczyna z wojennego miasta - Lisa Barr

„Dziewczyna z wojennego miasta” to jedna z tych książek, które wciągają od pierwszych stron i zostają w myślach na długo po zakończeniu lektury. Lisa Barr stworzyła opowieść niezwykle poruszającą, złożoną i emocjonalnie dojrzałą – historię, która choć fikcyjna, niesie w sobie prawdę o przeszłości, o sile kobiet i o tym, jak ogromne znaczenie ma odwaga, by mówić – i słuchać. Fabuła prowadzona jest dwutorowo: w Los Angeles w 2005 roku oraz w okupowanej Warszawie w 1943 roku. Współczesną bohaterką jest Sienna Hayes, młoda aktorka i aspirująca reżyserka, która marzy o stworzeniu filmu, który będzie czymś więcej niż tylko rozrywką. Jej życie zmienia się, gdy poznaje Lenę Browning – ikonę Złotej Ery Hollywood. Kobieta przez lata ukrywała swoją prawdziwą tożsamość i dramatyczną przeszłość. W rzeczywistości Lena to Bina Błońska – młoda Żydówka, która w okupowanej Warszawie podejmuje walkę o przetrwanie, miłość i godność w świecie ogarniętym zniszczeniem i nienawiścią. Lisa Barr z ogromnym wyczuciem przeplata losy dwóch kobiet – każda z nich walczy o siebie, każda zmaga się z pytaniami, których nie da się zignorować: kim jestem, co znaczy prawda, komu warto zaufać, co zostawiam po sobie? Ich relacja staje się kluczem do opowiedzenia historii, która przez lata pozostawała w ukryciu – historii, która potrzebowała kobiecego głosu, by mogła wybrzmieć w pełni. Jedną z najmocniejszych stron książki są emocje – autorka prowadzi nas przez cały wachlarz uczuć: od strachu i rozpaczy po nadzieję, miłość i siłę przebaczenia. Bina, walcząca o swoich bliskich w okupowanej Warszawie, dokonuje wyborów, których konsekwencje nosi przez całe życie. Barr nie upraszcza – pokazuje, że nawet najbardziej heroiczne decyzje nie są czarno-białe, a wojna nigdy nie zostawia człowieka takim samym, jakim był wcześniej. Współczesna część fabuły – z perspektywy Sienny – również niesie ważny przekaz. To historia o poszukiwaniu sensu, o potrzebie autentyczności, o odpowiedzialności za cudzą opowieść. Dzięki tej perspektywie czytelnik nie tylko poznaje dramatyczne wydarzenia z przeszłości, ale też widzi, jak mogą one rezonować w teraźniejszości. Styl Lisy Barr jest pięknie wyważony – obrazowy, ale nie przerysowany; emocjonalny, ale nie patetyczny. Jej narracja jest dojrzała, przemyślana i sugestywna. Potrafi pisać o cierpieniu z szacunkiem, a o miłości – z niezwykłą czułością. Dzięki temu powieść czyta się z zaangażowaniem, ale też ze świadomością, że to coś więcej niż tylko fikcja. To literacka forma pamięci. „Dziewczyna z wojennego miasta” to książka, którą zdecydowanie warto przeczytać – nie tylko dla pasjonatów historii, ale dla każdego, kto szuka opowieści prawdziwej w emocjach i głębokiej w przekazie. To poruszająca, pięknie napisana powieść o kobiecej sile, o prawdzie, którą trzeba wypowiedzieć, nawet jeśli boli, i o tym, że czasem jedna odważna decyzja może zmienić bieg czyjegoś życia. Z całego serca polecam tę książkę – nie tylko dlatego, że jest świetnie napisana, ale dlatego, że niesie w sobie ważne przesłanie. Są takie historie, które muszą zostać opowiedziane. I są takie książki, które warto zatrzymać w sercu na długo. To właśnie jedna z nich.

Są książki, które dają przyjemność oderwania się od rzeczywistości, zapewniają rozrywkę i oddech dla umysłu, zabierając do fikcyjnego świata, czasem pełnego emocji, czasem dramatów, czasem wzruszeń, czasem śmiechu. I są książki, które zagłębiają się w duszy czytelnika, których lekturę należy celebrować, spijać każde słowa i odczuwać każdą przytoczoną scenę. I ta książka należy do tej drugiej grupy. Lisa Barr, nieznana mi dotąd Autorka, stworzyła powieść piekielnie dobrą i mocną, znakomitą w swej narracji i wręcz wybitną. To najlepsza powieść osadzona w czasach II wojny światowej, jaką przyszło mi czytać i jestem przekonana, że przez długi czas nie powstanie nic lepszego. A może nigdy? „Dziewczyna z wojennego miasta” to majstersztyk, który działa na emocje jak nic innego, niesie ze sobą ogrom bólu, ale też siły, ukazując realia życia Żydów w Warszawie w trakcie II wojny światowej, pod pretekstem ukazania życiorysu tytułowej Leny Browning. Wszystkie elementy są ze sobą zgrane perfekcyjnie, losy głównej bohaterki przejmujące, zaskakujące, ale i pokazujące jej hart ducha, waleczność, szaloną wręcz siłę, ale też poświęcenie. Ponieważ w jakimś stopniu poświęciła też siebie. Jej postać jest genialnie wykreowana, pełna szarości, skomplikowana, a z drugiej strony bez trudu można zrozumieć wszystkie jej poczynania, choć nie obejdzie się też bez mimowolnie rodzącego się współczucia, wobec tego jak potoczyło się jej życie. Ta książka sprawia, że lepiej rozumiemy tragiczne wydarzenia wojny, sytuację osób napiętnowanych (nie tylko żydowskiego pochodzenia), wybory, przed którymi stawali każdego dnia. Dodatkowo zawiera ona w sobie wyjątkową historię miłosną, która wywołuje tak wiele niezgody w sercu czytelnika. I choć wszystkie losy tu przedstawione to fikcja literacka, książka wcale nie dotyka przez to mniej, i to nie tylko dlatego, że oparta jest na prawdziwych wydarzeniach dotyczących wydarzeń w getcie warszawskim. Dotyka dlatego, że jest napisana wybornie i doceni to każdy, kto ceni sobie literaturę, która dotyka duszy. Bo ta pozycja dotyka jej wyjątkowo mocno.